چکیده:
Metaphysical naturalism has been the dominant strand since the mid-20th century (e. g. , Quine, 1981) , though the exact formulation of it has been heatedly disputed (Papineau, 2007/2020). Often it is discussed with its kin physicalism and materialism, though these terms have different connotations and theoretical baggage (Stoljar, 2010). In recent years, a relative consensus amongst the Anglo-Saxon tradition seems to be this: metaphysical naturalism should take the form of certain version of physicalism, and details aside, some form of physicalism has to be right (Kim, 2011). One prominent exception is John McDowell’s variant: accumulated in his seminal work Mind and World (1996a) , he has been arguing for a relaxed version of naturalism, which denies physicalism (1996b; for discussions, see e. g. , Fink, 2006; Toner, 2008). This variant has not been taken seriously in the naturalism literature, partly because McDowell’s writing style is idiosyncratic, and his works involve elements in continental philosophy, notably German Idealism and hermeneutics (e. g. , 1996a, 2003). To remedy this, there are two aims of this paper. The first is to explain why Hans-Georg Gadamer’s distinction between environment and world (1960/2004) is crucial for understanding McDowell’s relaxed naturalism; the second is to explain how contemporary analytic metaphysics can help cash out a crucial missing piece in McDowell’s writings, i. e. , strong emergence (O’Conner, 2020; Wilson, 2021).
طبیعیگرایی متافیزیکی از میانه قرن بیستم شاخهای غالب بوده است (برای نمونه بنگرید به Quine, 1981)، هرچند فرمالیسم دقیق ان مناقشات پرحرارتی را ایجاد کرده است (Papineau, 2007/2020). این اموزه اغلب با خویشاوندان خود، فیزیکالیسم و ماتریالیسم، به بحث گذاشته شده است، با اینکه این اصطلاحات دلالتها و لوازم نظری متفاوتی دارند (Stoljar, 2010). در سالهای اخیر، بهنظر میرسد عقیدهای در سنت انگلوساکسون نسبتا محل توافق بوده است: اینکه طبیعیگرایی متافیزیکی را باید در فرم نسخه خاصی از فیزیکالیسم نگریست و نیز، فارغ از جزيیات بحث، فرمی از فیزیکالیسم میباید درست باشد (Kim, 2011). یک استثناء مهم بر این قاعده نسخه جان مکداول است: او استدلالهایی را در اثر برجسته خود، ذهن و جهان (1996a) به سود نسخهای گشادهدستانه از طبیعیگرایی گرداوری کرده است، نسخهای که منکر فیزیکالیسم است (1996b؛ برای بحثی دراینباره، مثلا بنگرید به Fink, 2006؛ Toner, 2008). در متون تخصصی مربوط به طبیعیگرایی این نسخه جدی گرفته نشده است؛ تاحدی به این دلیل که سبک نوشتاری مکداول غیرمتعارف است و اثار او شامل عناصری برگرفته از فلسفه قارهای است، خصوصا ایديالیسم المانی و هرمنوتیک (برای نمونه، 1996a, 2003). این مقاله دو هدف را در جهت جبران این مشکل دنبال میکند. نخست، توضیح میدهم چرا تمایزی که هنسگيورگگادامر میان محیط و جهان قايل میشود (1960/2004) برای درک طبیعیگرایی گشادهدستانه مکداول حیاتی است؛ دوم، توضیح میدهم چطور میتوان درجهت حصول بخشی حیاتی اما مفقود در نوشتههای مکداول، یعنی نوپدیدی قوی (O’Conner, 2020; Wilson, 2021)، از متافیزیک تحلیلی معاصر کمک گرفت.