چکیده:
هدف این مقاله بررسی تجربۀ زیستۀ دورکاری کارکنان متأهل دولتی در ایام شیوع ویروس کرونا، از منظر تعادل کار ـ زندگی است. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از لحاظ رویکرد، کیفی و پدیدارشناختی است. جامعۀ آماری پژوهش شامل کارکنان زن و مرد متأهلی است که در ادارات دولتی شهر تهران و در ایام همهگیری و شیوع ویروس کرونا، تجربۀ دورکاری داشتهاند. در این جامعۀ آماری، با بهکارگیری تکنیک گلولۀ برفی، 14 نفر از کارکنان بهعنوان نمونۀ پژوهش انتخاب شدند. شیوۀ گردآوری دادهها، مصاحبۀ عمیق نیمهساختاریافته بود و برای تجزیهوتحلیل دادهها از تکنیک تحلیل محتوای پدیدارشناختی بهمنظور فهم تجربۀ زیستۀ کارکنان استفاده شد. یافتههای پژوهش نشان داد که دورکاری در ایام همهگیری بیماری کووید 19 موجب کاهش تعارض کار ـ زندگی و بهبود توازن میان کار و زندگی خانوادگی زنان و مردان کارمند متأهل شده است. پژوهش حاکی از آن است که کارمندان متأهل به پذیرش دورکاری تمایل دارند، اما نداشتن تجربۀ قبلی در این حوزه، وجود مشکلات در زیرساختهای دورکاری، ضعف فرهنگ دورکاری و بهوجودآمدن هیجانات منفی ناشی از آن، باعث شد دورکاری به نحو مطلوب اجرا نشود. لذا تجربۀ کنونی دورکاری در ایام شیوع ویروس کرونا میتواند بهعنوان یک تجربۀ مثبت و یک منبع دانش غنی، مدیران سازمانهای دولتی را به بازنگری در موضوع اجبار همۀ کارکنان به حضور تماموقت در محل کار و انعطافپذیری در ساعات حضور در محل کار ترغیب کند.
The purpose of this article is to investigate the lived experience of teleworking of married employees during the outbreak of Corona virus from the perspective of work-life balance. This research is applied in terms of purpose and qualitative and phenomenological in terms of approach. The statistical population includes married and male and female employees who have had teleworking experience in government offices in Tehran during the epidemic of coronavirus. In this statistical population, 14 employees were selected as a research sample using the snowball technique. The data collection method was in-depth semi-structured interview and for data analysis, phenomenological content analysis technique was used to understand the lived experience of employees. Findings showed that teleworking during the Covid19 epidemic reduced work-life conflict and improved the work-life balance for employees. The findings of the study indicate that male and female employees tend to accept teleworking, but the existence of infrastructure problems and the weakness of the teleworking culture and the resulting negative emotions have led to teleworking not being carried out properly. Therefore, the current experience of teleworking in the days of the Corona virus outbreak as a positive experience and a rich source of knowledge, can persuades the directors of public organizations to review the issue of forcing all employees to be full time at work and flexibility in working hours
خلاصه ماشینی:
«انجمن بين المللي کار از راه دور» کار از راه دور را اين گونه تعريف مي کند: کار از راه دور نوعي آرايش کاري است که در آن افراد به شکل انعطاف پذير از نظر زمان (پاره وقت يا تمام وقت ) و از نظر مکان (در خانه ، مراکز از راه دور، دفتر شرکت يا به شکل سيار) به انجام وظيفه و پاسخ به امور محوله مي پردازند (رامين مهر، امجدي کيوي ، ادراکي و توکلي ٢٧، ١٣٩٢).
٣ & Relationship of Work- Fatima Akram نتايج نشان داد که تقاضاهاي شغلي و حمايت اجتماعي به طور ٢٠٢٠ ,Family Conflict with Job Hussain Ch قابل توجهي با تعارض کار و خانواده مرتبط است .
تجربه هاي هيجاني مثبت دورکاري در دورة همه گيري ويروس کرونا باعث ايجاد تجربه هاي هيجاني مثبت براي کارکنان نيز شده است ؛ مانند آرامش رواني و تمرکز و انرژي بيشتر، خستگي کمتر و استراحت بهتر، مراجعۀ کمتر ارباب رجوع ، عدم عجله در کارها، افزايش انگيزه و رضايت شغلي ، برخورد بهتر با ارباب رجوع ، کاهش تنش هاي محيط کار، عدم مزاحمت و پيگيري زياد مدير، کاهش مصرف سوخت و آلودگي ، رسيدگي به کارهاي شخصي ، کاهش سختي کار با انعطاف پذيري در کار، کاهش حواس پرتي ، رعايت بهداشت فردي و اجتماعي ، رعايت نظم و انضباط ، آشنايي بيشتر با فضاي مجازي .
Bighami, Sarlak, Kolivand, & Ahmadi 4.
Bloom, Liang, Roberts & Ying 5.