چکیده:
هدف مطالعه ی حاضر بررسی تأثیر کوتاهمدت وبلندمدت رویکرد تکلیفمحور در آموزش زمانهای فعلی عربی به عربیآموزان ایرانی است. روش پژوهشی اتخاذ شده از نوع شبه تجربی است. شرکتکنندگان شامل 40 دانشآموز دختر و 40 دانشآموز پسر سال یازدهم رشتهی علوم انسانی در شهر فلاورجان، استان اصفهان است. هشت زمان فعلی شامل ماضی ساده، ماضی نقلی، ماضی استمراری، ماضی بعید، ماضی التزامی، مضارع اخباری، مضارع التزامی، و مستقبل به همراه شکل منفی آنها به دانشآموزان در دو گروه آموزش دادهشد. در گروه کنترل زمانها با استفاده از روش دستور-ترجمه تدریس شد. درحالیکه، گروه آزمایشی آموزش را با رویکرد آموزشی تکلیفمحور دریافتکردند. آزمون دستور طراحیشده توسط محققان یکبار پیش از آموزش، بار دیگر پس از آموزش، و در آخر سه هفته بعد از آزمون دوم به دانشآموزان دادهشد. نمرات زبانآموزان در هر دو گروه در پسآزمون و پسآزمونباتاخیر نسبت به پیشآزمون پیشرفت چشمگیری داشت. اما تأثیر استفاده از تکلیف بطور معناداری نسبت به بکارگیری شیوهی دستور ـ ترجمه بیشتر و ماناتر بود. به علاوه، زبانآموزن در گروه آزمایشی (تکلیف ـ محور) عملکرد بهتری در ساختارهای فعلی پیچیدهتر داشتند. این امر میتواند به علت ماهیت ارتباطی و نزدیک به واقعیت فعالیتها باشد. درواقع، نتایج بیانگر کارآمدی این رویکرد نوین در زمینه ی آموزش عربی هستند.
تهدف هذه الدراسه الی معالجه فاعلیه قصیره المدی وطویله الاجل للمنهج القايم علی المهام فی تدریس الازمنه العربیه الحالیه لطلبه اللغه العربیه الایرانیین. تنتهج الدراسه منهج شبه التجریبی و تحتوی الدراسه علی 40 طالبه و 40 طالبا من السنه الحادیه عشره للعلوم الانسانیه فی فلاورجان، بمحافظه اصفهان. تم اعطاء ثمانیه ازمنه للطلبه فی المجموعتین «الضابطه والتجریبیه»، بما فی ذلک الماضی البسیط، والماضی المستمر، والماضی البعید، والفعل الماضی الالتزامی، والفعل المضارع الاخباری، والفعل المضارع الالتزامی، وصیغه المستقبل، الی جانب اشکالها المنفیه.، تم تدریس الازمنه فی المجموعه الضابطه حسب طریقه النحو والترجمه. من ناحیه اخری، تلقت المجموعه التجریبیه تدریبا من خلال منهج تدریب القايم علی المهام. تم اختبار القواعد المصممه مره واحده قبل عملیه التعلیم، ومره ثانیه بعد التعلیم، واخیرا ثلاثه اسابیع بعد الاختبار الثانی. کانت درجات الطلاب فی کلتا المجموعتین فی الاختبار البعدی الاول والبعدی المتاخر افضل بکثیر من الاختبار القبلی. الا ان تاثیر استخدام المهام کان له اثر ذو دلاله احصايیه مقارنه مع توظیف طریقه النحو والترجمه. فضلا عن ذلک، کان اداء المتعلمین فی المجموعه التجریبیه افضل فی البنی الفعلیه الاکثر تعقیدا. وهذا الامر ینم عن الطبیعه التواصلیه الوظیفیه للانشطه المطبقه فی حجره المحاضره حیث تظهر النتايج، فاعلیه هذا النهج الجدید فی مجال تعلیم اللغه العربیه.
The present study was aimed at investigating the short-term and long-term impact of teaching Arabic tenses to Iranian Arabic learners through TBLT. The research enjoyed a quasi-experimental design. Eighty eleventh-grade male (N=40) and female (N=40) high school students majoring in Persian Literature and Humanities in Felavarjan, Isfahan comprised the study sample. Eight Arabic tenses including simple past, present perfect, continuous past, past perfect, subjective past, simple present, subjective present, and simple future in addition to their negative forms were instructed to the students in the control and experimental groups. The tenses were taught by the grammar-translation method (GTM) to the control group. On the other hand, the experimental group received instruction in the tenses via TBLT. The grammar test devised by the researchers was administered ahead of, immediately after, and three weeks after the instruction. The scores of the students in both groups significantly increased in the post-test and delayed-post-test. However, the experimental group had signiciantly superior performance in both tests particularly in case of more complex structures. The results point to the statistically significant impact of TBLT in the short and long run which could be attributed to its communicative and real-life nature. The findings suggest that this recent method is effective in teaching Arabic.