چکیده:
محیا یکی از شاعران عارف قرن 11 هرمزگان است که در اشعارش عشق موج میزند. قدمت عشق به قدمت انسان است و همواره در متون کهن چه نوشتاری و چه شفاهی مشهود است. این مقاله بر آن است تا با روش تحلیل محتوا و با ابزار کتابخانه عشق را دردوبیتیهای محیا بررسی کند و به این پرسش پاسخ دهد که نگاه این شاعر خوش ذوق به عشق چگونه است و آیا عشق در اشعار وی زمینی است و یا آسمانی؟ که مشخص گردید محیا در اشعار عاشقانه خویش به منقبت پیامبر و حضرت علی و امامان پرداخته است. او از اشعار دیگر عارفان نیز الهام گرفته است و به محبوب ازلی و حقیقی خویش پرداخته است و عشق زمینی والاتر از عشق حقیقی نیافته است.
خلاصه ماشینی:
سید محیا از بین قوالب مشهور شعر در ادبیات فارسی دوبیتی را انتخاب نموده است که این خود جای بحث و تحقیق دارد اولا دوبیتی تنها قالب شعری است که مختص ایران زمین میباشد و موجد و مبدع آن ایایرانیان میباشند و سیر تحول این قالب شعری میبایست از ترنم سرودهای روستاییان کوه نشین و صحرا نشین و ساحل نشین ایرانی تبار تا ورودش به عالم ادبیات تحقیق و برسی نمود و جالب اینجاست که خواندن دوبیتی باید حتما توام با موسیقی و آهنگ و لحن باشد علی الخصوص بانی و کمانچه و کپس زیرا که دوبیتی بدون آهنگ خالی از لطف بوده و چندان دلنشین نیست.
با توجه به اینکه عامه مردم در آن زمان بیسواد بودند و نه تنها خواندن و نوشتن نمیدانستند بلکه از سخنرانی داعیان دینی هم چندان سر در نمیآوردند لذا بهترین روشی که میشد دین را در بین عامه تبلیغ و اشاعه نموده و مردم را نسبت به مصائب آگاه نمود از طریق شعر است، آنهم دوبیتی عارفانه که مایه حزن و اندوه دارد سادگی و بی پیرایگی و خالی از تکلف و تصنع بودن از طرفی و نیز و جبهه دینی و عرفانی داشتن از طرفی دیگر عاملی شد این شاعر گمنام در مکتوبات را در یاد و اشعار وی را در سینههای خود حفظ کنند.