چکیده:
قراردادهای حاکم بر تجاری سازی حق اختراع به اشکال مختلفی انجام می گیرند. مهم ترین انواع آن، قراردادهای لیسانس،قرارداد فرانشیز و قرارداد تحویل کلید می باشد. این قراردادها به ویژه برای دولت های در حال توسعه مانند جمهوری اسلامی ایران مهم می باشد. در این قرارداد که به روش توصیفی-تحلیلی صورت گرفته است،سوال اصلی آن است که از منظر نظام حقوقی ایران،قراردادهای حاکم بر تجاری سازی حق اختراع به چند صورت،منعقد می گردد؟ نتیجه تحقیق حاضر بدین صورت است که روش های تجاری سازی اختراعات در حقوق ایران به چهار شکل استفاده مستقیم مالک،فروش کامل امتیاز ثبت اختراع موسوم به Assignment اعطای امتیاز بهره برداری یا همان قرارداد لیسانس و رویالتی می باشد . لیسانس دهی یکی از شیوه های تجاری سازی است. البته به صورت اجاره دادن فناوری به شرکتی یا شرکت های متقاضی فناوری.
Contracts governing patent commercialization are done in different forms. Its most important types are license contracts, franchise contracts and turnkey contracts. These contracts are especially important for developing governments like the Islamic Republic of Iran. In this contract, which has been done in a descriptive-analytical way, the main question is that from the perspective of Iran's legal system, in how many ways are contracts governing the commercialization of patent rights concluded? The result of the present research is that the methods of commercialization of inventions in Iranian law are in four forms: direct use of the owner, full sale of patent privilege known as Assignment, grant of exploitation privilege or license contract, and royalty. Licensing is one of the methods of commercialization. Of course, in the form of renting the technology to a company or companies requesting the technology.
خلاصه ماشینی:
در اين قرارداد که به روش توصيفي - تحليلي صورت گرفته است ، سوال اصلي آن است که از منظر نظام حقوقي ايران ، قراردادهاي حاکم بر تجاري سازي حق اختراع به چند صورت ، منعقد ميگردد؟ نتيجه تحقيق حاضر بدين صورت است که روش هاي تجاري سازي اختراعات در حقوق ايران به چهار شکل استفاده مستقيم مالک ، فروش کامل امتياز ثبت اختراع موسوم به Assignment، اعطاي امتياز بهره برداري يا همان قرارداد ليسانس و رويالتي ميباشد.
انتقال فناوري ممکن است به روش هاي زير در ميان کشورها صورت پذيرد: الف ) تجارت کالاها و خدمات و خصوصا محصولات واسطه اي پيشرفته از نظر فناوري که در 352 خارج از کشور اختراع شده اند به طوري که با استفاده از مهندسي معکوس از بررسي محصول به طراحي آن دست يافت (١٢٠-٢٠١٣١١٨,Jordan) اين شيوه در مورد داروها نيز رايج است .
(٢٠١٥:٩٨, Docie) يکي ديگر از موارد موثر در گنجاندن رويه هاي محدود کننده در قراردادهاي ليسانس ناشي از اين واقعيت است که انتقال دهنده که عموما يک بنگاه تجاري بين المللي است در تامين فناوري تجاري مورد نظر در سطح جهان داراي انحصار است .