چکیده:
"نیک زیستی"، "شادکامی" و "خودفرمانروایی" هریک در رویکردهای متفاوت به عنوان غایت انسان به طور کل، و غایت هر عمل سیاسی به طور خاص معرفی و معرفت به آنها غایت فلسفهی سیاسی شمرده شده است. اما شکل رابطه میان این سه مفهوم، همراهی یا تباین آنها با یکدیگر همچنان مورد پرسش است. درکی که از این مفاهیم وجود دارد، و سهم آن در کیفیت نیکزیستی همچنان مورد بحث و مناقشه است. این مقاله در پی آن است که نخست به درکی از ماهیت خودفرمانروایی (فردی) برسد و آنگاه بررسی کند که چه ارتباطی میان آن با زندگی خوب و شادکامی وجود دارد. مدعای اصلی مقاله آن است که خودفرمانروایی یکی از ارزشهای غایی برای یک زندگی خوب است و در کنار شادکامی قرار میگیرد و نه ذیل شادکامی. بعلاوه استدلال خواهد شد که اگرچه شادکامی ضرورتا و به لحاظ مفهومی نیاز به سطح قابل توجهی از خودفرمانروایی ندارد اما برای "نیکزیستی" لزوما نیازمند سطحی از آن هستیم. لذا میتوان خودفرمانروایی را از جمله غایات نهایی انسان و ذیل نیکزیستی قرار دارد. روش ما در این پژوهش روش استدلال فلسفی به شیوهی تفکر انتقادی خواهد بود.
wellbeing", "happiness" and "autonomy" are each in different approaches as the end of man in general, and the end of each political action in particular is introduced and knowledge of them is considered the end of political philosophy. But the form of the relationship between these three concepts, their association or contrast with each other is still questionable. The understanding of these concepts, and its contribution to the quality of benevolence, is still debated. This article seeks to first understand the nature of (individual) autonomy and then examine what it has to do with good life and happiness. The main claim of the article is that autonomy is one of the ultimate values for good life and is placed next to happiness and not under happiness. In addition, it will be argued that although happiness does not necessarily and conceptually require a significant level of autonomy, we do necessarily need a level of it for " wellbeing." Therefore, autonomy can be considered as one of the ultimate ends of human beings and below wellbeing. Our method in this research will be the method of philosophical reasoning in the way of critical thinking.
خلاصه ماشینی:
بـا ایـن اوصاف ، و اگر میان شادکامی و خودفرمانروایی ارتباط معناداری وجود ندارد پـس چـرا مـا باید برای خودفرمایی ارزش قائل باشیم ؟ به سخن دیگر، پرسش اصلی این مقاله آن اسـت که خودفرمانروایی چیست و چه ویژگی هایی دارد و چه ارتباطی میـان خودفرمـانروایی بـا "شادکامی " از سویی و "نیکزیستی "از سوی دیگر وجود دارد؟ مدعا و فرضیه ی اصلی پژوهش آن است که خودفرمانروایی یکی از ارزش هـای غـایی زندگی انسانی است و در کنار شادکامی قرار می گیرد و نه ذیل شادکامی ؛ بنابراین الزاماً یکی از خاســتگاه هــای شــادکامی محســوب نمــی شــود.
البته در مورد مفاهیم نزدیک با خودفرمانروایی ، همچون اصالت آثاری وجـود دارد همینطـور در حیطه ی جامعه شناسی درباره ی رابطه ی آزادی با شادکامی مقالاتی موردی و به روش کمـی و در مورد گروه هایی خاص (برای مثال در میان پرستاران یا دانش آموزان مقطعـی خـاص ) وجود دارد اما مفهـوم خودفرمـانروایی بـا ایـن مفـاهیم دارای مرزهـایی اسـت ؛ همچنـین بحث های جامعه شناسانه و به شیوه کمّی تفاوت های بارزی با مباحـث اندیشـه ورزانـه و از منظر فلسفه ی سیاسی دارند.
بنابراین شاهد هستیم که در مورد شاخص هـای محـوری خودفرمـانروایی مناقشـات و تفاوت هایی وجود دارد اما با در کنارهم گذاشتن این تعاریف می توان به یک هستی و درک نسبتاً مشترک رسید: خودفرمانروایی یعنی زندگی شما (که شامل فعالیت ها، برنامه ی کلی زندگی و رفتار شما می شود) توسط خود شما انتخاب شده و مورد تأیید شما باشد.