چکیده:
پژوهش حاضر با هدف تحلیل روانسنجی پرسشنامه راهبردهای مشارکت آنلاین در دانشجویان انجام شد. روش پژوهش حاضر توصیفی و از نوع همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش، کلیه دانشجویان دانشگاههای شهر تهران در سال 1400 بودند که از این میان 371 نفر دانشجو با استفاده از روش نمونهگیری در دسترس بر مبنای پیشنهاد (کلاین ، 2010) به عنوان نمونه انتخاب شدند و به پرسشنامه راهبردهای مشارکت آنلاین (مارتین و بولیگر، 2018) و پرسشنامه مشارکت دوره دانشجو (دیکسون، 2015) پاسخ دادند. بهمنظور تعیین روایی عاملی پرسشنامه راهبردهای مشارکت آنلاین از تحلیل عاملی اکتشافی و برای بررسی همسانی درونی آن از ضریب آلفای کرونباخ استفاده شد. همچنین، بهمنظور مطالعه روایی سازه پرسشنامه راهبردهای مشارکت آنلاین، ضریب همبستگی آن با پرسشنامه مشارکت دوره دانشجو گزارش شد. نتایج تحلیل مؤلفههای اصلی با استفاده از چرخش ابلیمین نشان داد پرسشنامه راهبردهای مشارکت آنلاین از چهار عامل مشارکت همکلاسیها، مشارکت چندوجهی، مشارکت مربی و مشارکت خودگردان تشکیل شده است. نتایج مربوط به همبستگی بین ابعاد پرسشنامه راهبردهای مشارکت آنلاین با پرسشنامه مشارکت دوره دانشجو بهطور تجربی از روایی همگرای راهبردهای مشارکت آنلاین حمایت کرد. همچنین، ضریب همسانی درونی پرسشنامه راهبردهای مشارکت آنلاین (87/0=a) مطلوب گزارش شد. یافتههای پژوهش نشان داد که ابزار حاضر برای سنجش راهبردهای مشارکت آنلاین در دانشجویان ایرانی ابزاری روا و معتبر است.
The aim of the present study was to investigate psychometric analysis of the Online Engagement Strategies Questionnaire. The method of study was descriptive and correlational. The statistical population was all students of Tehran universities in 1400, of which 371 students were selected as a sample use of convenience sampling method based on Klein (2010) proposal. In this correlation study, they completed the Online Engagement Strategies Questionnaire (Martin & Bolliger, 2018) and Student Course Engagement Questionnaire (Dixson, 2015). The exploratory factor analysis method and internal consistency were used to compute the Online Engagement Strategies Questionnaire's factorial validity and reliability, respectively. Also, in order to examine the convergent validity of the Online Engagement Strategies Questionnaire, we studied correlations between different dimensions of Online Engagement Strategies Questionnaire with Student Course Engagement Questionnaire. The results of principal component analysis (PC) and oblimin rotation replicated 4 factor structures: peer engagement, multimodal engagement, instructor engagement & self-directed engagement in the Iranian samples. Correlational analyses between Online Engagement Strategies Questionnaire's factors with Student Course Engagement Questionnaire's factors provided initial evidence for the Online Engagement Strategies Questionnaire convergent validity. Internal consistency for the Online Engagement Strategies Questionnaire's factors was desirable (a=0.87). These findings provide evidence for the validity and reliability of the Online Engagement Strategies Questionnaire as an instrument to identification & assessment the online engagement main strategies among Iranian students.
خلاصه ماشینی:
با توجه به نتايج به دست آمده از آزمون هاي شيب رگرسيون ، لامبداي ويلکز و لون ، تحليل هاي مربوط به اثرات برنامه آموزش گروهي QCT مورد بررسي قرار گرفت که نتايج به دست آمده در جدول زير قابل مشاهده است : (رجوع شود به تصویر صفحه) (رجوع شود به تصویر صفحه) در جدول ٥ آزمون کواريانس چند متغيره Mancov براي مقايسه زيرمؤلفه هاي امنيت رواني در بين گروه آزمايش و کنترل بکار برده شد.
براي مثال دهان زاده و برنا (١٣٩٨) در پژوهشي نشان داد که آموزش مهارت هاي زندگي بر احساس امنيت اجتماعي و سلامت روان در نوجوانان اهواز مؤثر بوده است .
Study of effect of life skills education on social security feelings and mental health in female teenagers of Ahvaz.
يافته ها نشان داد که آموزش مهارت هاي زندگي بر کاهش مشکلات بين فردي و احساس تنهايي گروه آزمايش اثربخش بود و اين کاهش در مرحلۀ پيگيري يک ماهه نيز پايدار مانده بود.
در يک پژوهش توسط ميرزايي و حسني (١٣٩٤) که به بررسي اثربخشي آموزش مهارت هاي زندگي در کاهش مشکلات بين فردي دانش آموزان نوجوان ميپرداخت ، نتايج نشان داد که تفاوت ميانگين هاي تعديل شده دو گروه آزمايش و کنترل در نمره کل مشکلات بين فردي از نظر آماري معنادار است .
با توجه به موارد مطرح شده ، پژوهش حاضر به دنبال تعيين اثربخشي آموزش مهارت هاي زندگي به شيوه گروهي بر مشکلات بين فردي و احساس تنهايي دانش آموزان دختر مقطع متوسطه دوم شهر تبريز است .