چکیده:
امروزه با گسترش فرقههای انحرافی مهدویت و ترویج بیش از پیش فرهنگ آزادی عقیده و بیان در سطح بینالمللی و جامعه ایران، پیروان این فرق با تکیه بر مواد حقوقی مرتبط، برخورداری از آزادی در تبلیغ و بیان اعتقادات خود را حقی بدیهی قلمداد میکنند و اقدامات محدودیتساز تیمهای امنیتی و نهادهای قضایی را ناقض حقوق خود برمیشمرند. آنها از این طریق به دنبال القاء دوگانگی رفتاری و قانونی نظام در برخورد با خود هستند، بر اساس این ضرورت در پژوهش حاضر با روشی توصیفی ـ تحلیلی و بر تکیه بر دادههای کتابخانهای و اسناد نوشتاری به بررسی گستره فعالیت فرقههای انحرافی مهدویت پرداخته خواهد شد و ضمن آن، سه عرصه اختصاصی، خصوصی و عمومی تبیین خواهد شد. یافته تحقیق عبارتند از اینکه تنها آزادی اعتقاد، حوزه اختصاصی فرد است و آزادی بیان که مرز بین حوزه اختصاصی و عرصه عمومی است، اگر به قلمرو عمومی تسری پیدا کند، باید مورد نظارت قرار گیرد و عرصه عمومی نیز تابع شرائط قانونی جامعه است.
Today, with the expansion of deviant sects of Mahdism and the promotion of the culture of freedom of opinion and expression at the international level and in Iranian society, the followers of this sect, relying on related legal articles, consider the freedom to propagate and express their beliefs as a self-evident right. and consider the restrictive actions of security teams and judicial institutions as violating their rights. In this way, they seek to induce behavioral and legal duality of the system in dealing with themselves, based on this necessity, in the current research, with a descriptive-analytical method and relying on library data and written documents, to investigate the scope of sects' activities. The deviation of Mahdism will be discussed, and at the same time, three private, private and public areas will be explained.The findings of the research are that the only freedom of belief is the exclusive domain of the individual and the freedom of expression which is the boundary between the exclusive domain and the public domain, if it extends to the public domain, it must be monitored and the public domain is also subject to the legal conditions of the society.
خلاصه ماشینی:
یافتۀ تحقیق عبارتاند از اینکه: تنها آزادی اعتقاد، حوزۀ اختصاصی فرد است و آزادی بیان که مرز بین حوزۀ اختصاصی و عرصۀ عمومی است، اگر به قلمرو عمومی تسری پیدا کند، باید مورد نظارت قرار گیرد و عرصۀ عمومی نیز تابع شرایط قانونی جامعه است؛ ازاینرو فرق انحرافی مهدویت در فعالیتهای تبلیغاتی خود که مندرج در عرصۀ عمومی است، باید فعالیتهای خود را ذیل مواد قانونی کشور تنظیم کنند و این شرط لازم، هیچگونه تغایری با اصل 23 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران مبنی بر ممنوعیت تفتیش عقاید ندارد.
امروزه فرق انحرافی مهدویت با تکیه بر حق آزادی عقیده و بیان، در پی بازنشر گستردۀ افکار خود هستند و اعتقاد دارند مطابق با قوانین جمهوری اسلامی، همانند اصل 23 قانون اساسی که «تفتیش عقاید ممنوع است و هیچکس را نمیتوان به صرف داشتن عقیدهای مورد تعرض و مواخذه قرار داد»، نمیتوان در مسیر انتشار عقاید برای فرد محدودیتی ایجاد کرد؛ ازاینرو در ادامه به تفکیک حوزههای سهگانۀ برشمردهشده، به بررسی و تحلیل محدودۀ فعالیت در هرکدام از این حیطهها میپردازیم.
«وَ قُلِ الْحَقُّ مِنْ رَبِّكُمْ فَمَنْ شاءَ فَلْيُؤْمِنْ وَ مَنْ شاءَ فَلْيَكْفُرْ؛ و بگو: حق از سوى پروردگار شما رسيده است، پس هركه خواست ايمان آورد و هركه خواست كافر شود» (کهف، 29)؛ بنابراین به سبب باطنیبودن و خفای اعتقاد، قهریبودنِ روند شکلگیری آن و از سویی عدم امکان نظارت بر آن، افراد از نگاه فقهی و حقوقی، دارای آزادی در نوع نگرشهای خود هستند و کسی نمیتواند آنها را در این زمینه مورد بازخواست و اکراه قرار دهد؛ ازاینرو در باب آزادی عقیده، اصل اولی بر جواز است.