چکیده:
تاریخ شفاهی یکی از روشهای انتقال اخبار و رویدادها و یکی از قدیمیترین روشهای تاریخ نگاری است که از گذشتههای بسیار دور،حتی پیش از پدیدار شدن سنت مکتوب تاریخنگاری، کاربرد و اهمیت داشت و امروزه نیز در مکتبهای جدید تاریخنگاری کشورهای مختلف،رویکرد ویژهای به این مقوله میشود.
مقاله حاضر بر آن است تا ضمن معرفی پیشگامان تاریخ شفاهی،اهمیت آنرا نیز بهعنوان یک منبع در تاریخنگاری جدید بنمایاند.
خلاصه ماشینی:
">تاریخ شفاهی1نویسنده:ترور لومیس2مترجم:کامران عاروان3چکیده تاریخ شفاهی یکی از روشهای انتقال اخبار و رویدادها و یکی از قدیمیترین روشهای تاریخ نگاری است که از گذشتههای بسیار دور،حتی پیش از پدیدار شدن سنت مکتوب تاریخنگاری، کاربرد و اهمیت داشت و امروزه نیز در مکتبهای جدید تاریخنگاری کشورهای مختلف،رویکرد ویژهای به این مقوله میشود.
با پیشرفت هرچه بیشتر تاریخ شفاهی در اروپا و امریکا،میان آن و روایت شفاهی که مختص انسانشناسان،قوم شناسان و فرهنگ عامه شناسان بود،تفاوت و تفارق به وجود آمد؛روایت شفاهی به بررسی روایتهای مربوط به فرهنگ و معارف اقوام و جوامع منحصر شد و تاریخ شفاهی صرفا به خاطرات تاریخی افراد دخیل در آن پرداخت که با دیگر منابع تاریخی تطابق داده میشد.
گرچه این گزارشها تنها به عنوان اسناد محسوب میشوند،برخی مورخان آنها را به عنوان تاریخ شفاهی اولیه پذیرفتهاند،زیرا آنها هدف تاریخی مشخصی در گردآوری اطلاعات داشتند که تنها در خاطرات ماندگار حاضران در صحنه موجود بود.
برای نمونه در اروپا این واقعیتی است که تنها روش کامل برای کاوش از برخی منازعات زیر زمینی علیه فاشیسم،تاریخ شفاهی است،زیرا آنها را به عنوان گروههای غیر قانونی معرفی میکردند و تنها دشمنانشان از آنها سند ارائه میدادند.
بیشتر مورخان تاریخ شفاهی براساس این تصور عرفی عمل میکنند که مردم،گذشتهشان را با دقتی کم و بیش در زمینههای متفاوت به یاد میآورند،اما تجارب عملی به آنها نشان داد که اطلاعات مفید را میتوان با مصاحبهای بر مبنای گذشته گردآوری نمود."