چکیده:
در این گفتوگو آقای علویتبار به رهآورد روشنفکران دینی در ایران معاصر میباشد.وی معتقد است که روشنفکران دینی در دو مقوله «اندیشه» و «اجتماعی ـ سیاسی» تأثیرگذار بودهاند. ایشان گروههای روشنفکر مؤثر در پیروزی انقلاب اسلامی را در یک نگاه کلان مورد بازآفرینی قرار میدهد و اعتقاد دارد مهمترین نقش روشنفکران دینی دفاع نظری از علوم تجربی و علوم اجتماعی است. در خاتمه این گفتار دستاوردهای سیاسی روشنفکران دیندار مورد تجزیه و تحلیل قرار میگیرد.
خلاصه ماشینی:
"ایشان گروههای روشنفکر مؤثر در پیروزی انقلاب اسلامی را در یک نگاه کلان مورد بازآفرینی قرار میدهد و اعتقاد دارد مهمترین نقش روشنفکران دینی دفاع نظری از علوم تجربی و علوم اجتماعی است.
سوم، صدای غالب در میان اپوزیسیون این حکومت نیز متعلق به جریانهایی بود که از نظر ایدئولوژیک مخالف دموکراسی و از نظر استراتژیک نیز طرفدار استفاده از قهر و خشونت برای به دست گرفتن قدرت سیاسی بودند.
اشاره نجفعلی غلامی آقای دکتر علویتبار در ابتدای این گفتگو به یک واقعیت بسیار مهم اشاره میکند و میگوید «حکومت جمهوری اسلامی ایران برآمده از یک انقلاب مردمی و اصیل بود نه حکومتی کودتایی یا تحمیل شده از طرف قدرتهای خارجی».
ایشان مدعی است که در دوران مبارزه علیه حکومت پهلوی مخالفان رژیم، مبارزان و انقلابیون، خشونتگرا، مخالف دموکراسی و از نظر استراتژیک نیز طرفدار استفاده از قهر و خشونت برای به دست گرفتن قدرت سیاسی بودند.
گرچه این فرضیه را میتوان به بعضی از مخالفان مانند گروههای چپ و بعضی از شاخههای نظامی اسلامگرا تسری داد، اما جریان غالب مبارزه که همانا نهضت روحانیون ایران به رهبری حضرت امام رحمهالله بود، هیچگاه طرفدار مشی مسلحانه و به دست گرفتن قدرت از طریق خشونت و قهر نبود.
2. آقای علویتبار به یک نکته دقیق اشاره میکند که روشنفکران دینی به دلیل روشنفکر بودنشان باید از مجرای اندیشه و نقد بر سیاست اثرگذار باشند و نباید به سیاستورزی بپردازند و ایشان مدعی است که «روشنفکران دینی» در ایران این چنین هستند."