خلاصه ماشینی:
"در صورتیکه اگر یک سازگاری سیاسی اندک و احساس اعتماد متقابل میان کشورهای منطقه وجود داشته باشد،حتی در صورت بروز اختلافهای شدید میتوان موضوعهای مورد اختلاف را در چارچوبی قابل کنترل حفظ نمود و در غیر این صورت عوامل واگرایی قوت خود را در سالهای آتی در منطقهی خلیج فاسر حفظ خواهد نمود.
برای شناسایی و درک مانی متفاوت و اغلب متعارض،اصطلاح«امنیت خلیج» فارس»عنوانشده از سوی کشورهای منطقه،دیدگاههای هشت کشور ساحلی خلیج فارس- ایران،عراق،عربستان،کویت،قطر،امارات،عمان و بحرین-را با تأکید بر دو بحران اخیر منطقه یعنی جنگ عراق-ایران و عراق-کویت مورد ارزیابی قرار میدهیم: الف:امنیت از دیدگاه ایران نگرش ایران نسبت به امنیت خلیج فارس،بهطور کلی،حاکمیت کشورهای منطقه بر خلیج فارس و حفظ و ثبات آن بدون دخالت قدرتهای بیگانه است.
اگر این معادله براساس تفاهم و اعتماد بنا نهاده شود، اختلافها میتواند در خود منطقه توسط کشورهای منطقهی خلیج فارس در فراهم آوردن یک نظام منسجم که از طریق آن بتواند تشنجات منطقهیی را کاهش دهد،وابستگی آنها را به قدرتهای فرامنطقهیی فراهم آورده است.
5. نفوذ قدرتهای بزرگ منطقهی خلیج فارس به دلایل راهبردی و ذخایر نفتی همیشه مورد توجه قدرتهای استعماری رقابتکنندهی فرامنطقهیی بوده است و همواره به عنوان وسیلهیی جهت نیل به اهداف خود به آن نگریسته و امنیت آن را از دریچهی حجم چاههای نفتی ارزیابی کردهاند.
تأکید بر«خوداتکایی»و«منطقهگرایی»شورای همکاری خلیج فارس بسیار مورد توجه جمهوری اسلامی ایران قرار گرفت زیرا معتقد بود که این دو اصل مهم قرابت نیازهای کشورهای منطقه را در زمینههای گوناگون فراهم خواهد آورد.
Jones Peter,"Maritime Confidence and Securit Building Measures in the Persian Gulf Region",The Iranian Journal of International Affairs,VIII,No. 2,Summer 1996,p."