خلاصه ماشینی:
"همهچیز رو به پیشرفت است و اگر اوضاع به همین گونه باشد و حادثهای موقعیت این کشور را به خطر نیندازد در قرن بیست و یکم نقشی اساسی در تاریخ جهان بازی خواهد کرد.
مگر میشود آن را فراموش کرد؟با این حال به جای آنکه با پروراندن احساس ضد تکنولوژی روزگار بگذارانند با کوششی کم مانند شگردهای صنعتی امریکا را فرا گرفتند،سرگرم رشد دادن صنعت و آموزش خود شدند و تمام نیرویشان را به کار انداختند تا به امریکا برسند و همپای آن کشور در جهان قد علم کنند.
ژاپن را با دلی اندوهناک ترک گفتم زیرا که ما نیز میبایست به همین سطح از پیشرفت و ترقی میرسیدیم و دلیل نداشت که نرسیم اگر به فرهنگ و سنتها و کشور خود باور میداشتیم و دگرگونیها را تدریجی و نه از راه واژگون ساختن همهی دستآوردهای پیشینیان به راه میانداختیم.
مائو باور داشت که چین باید با خودبسندگی به پیشرفت و ترقی برسد اما در نظر نمیگرفت که در جهان امروز نمیتوان دستآوردهای بشر را که در سراسر جهان پراکنده است نادیده گرفت و همهچیز را از نو آفرید.
البته حق آن است که ایران در این سوی آسیا پیش از هر چیز در مسیر بازسازی حوزهی فرهنگ ایرانی حرکت کند و برپایه و اساس این حوزه دیگر پیوندهای فرهنگی خود را شکل بخشد.
در واقع چین به تدریج اما بهطور قطع از جهان ایدئولوژی دور میشود و میرود که هرچه بیشتر با اتکاء به فرهنگ ملی خود از همهی دستآوردهای بشر بهره بگیرد و مجهز به تکنولوژی مدرن که بههرحال در حوزهی تمدنی دیگر تکامل یافته است عصر عقبماندگی و فئودالیزم را پشت سر بگذارد."