چکیده:
مهمترین روش جلوگیری از بیابانزدایی و بهبود شرایط محیطی بیابانها روش ایجاد یا احیاء مراتع بیابانی است. موفقیت اجرای این روش در گروه شناخت دقیق مناطق بیابانی و شرایط محیطی حاکم بر آن و انتخاب گیاهان سازگار با شرایط محیطی حاکم بر بیابان است. گیاه آترپیلکس در گونههای مختلف با در نظر گرفتن شرایط حاکم بر محیطهای بیابانی ایران،بهترین گیاه برای جلوگیری از گسترش بیابان و تعدیل شرایط محیطی بیابان است.اتخاذ این روش در بیابانزدایی و بهبود شرایط محیطی بیابان بهترین و کاملترین روش ممکن است زیرا علاوه بر مبارزهها با معلول بیابانزایی (مثل حرکت ماسههای روان و فرسایش بادی)با علت بیابانزدایی نیز(از طریق افزایش رطوبت هوا و خاک)مقابله میشود.
خلاصه ماشینی:
"این گیاه به هنگام بروز بارش در مناطق خشک که عموما ناگهانی و شدید است مانع برخورد مستقیم باران با خاک شده،بخشی از آب باران را بصورت برگاب و بخشی را بصورت جذب از طریق ریشه جمع کرده و مانع جریان آب میشود وبه این ترتیب خطر سیل خنثی و فرسایش ابی به حداقل میرسد، اتریپکلس با تثبیت خاک امکان تحول و تکامل به آن میدهد و برگهایی که از این گیاه بر خاک میافتد،بعد از تجزیه طی عمل هوموفکاسیون به گیاه خاک تبدیل میشوند که نقش مهمی در تکامل خاک دارد و عامل حفظ آب و رطوبت خاک میشود، آتریپلکس هوا را تلطیف کرده و میزان رطوبت آنرا هر چند در مقیاس میکروکلیما بهبود میبخشد و به واسطهء تعدیلی که در شرایط اقلیمی بوجود میآورد تا حدودی از فرآیند ترموکلاستیسم جلوگیری میکند،این گیاه قابلیت رشد در ارتفاعات را نیز دارد و گیاهی است همیشه سبز از اینرو در مناطق نیمهخشک کوهستانی بعنوان منبع تغذیهء احشام میتواند مورد استفاده قرار گیرد،ارزش علوفهای این گیاه زیاد بوده و با یونجه قابل مقایسه است،اتریپلکس بعد از استقرار در خاکهای شور میزان شوری خاک را کاهش میدهد و با توجه به ویژگیهای فوق است که آتریپلکس نسبت به سایر گیاهانی که برای جلوگیری از گسترش بیابان و بهبود شرایط محیطی بیابانها و مناطق خشک،پیشنهاد میشوند مثل کالارگراس،اسکنبیل، خار شتر،درمنه تاغ،شور،سبد و..."