چکیده:
این نوشته بخشی از پژوهشی است که به انعکاس پدیدهها و وقایع عصر قاجار در نمایشنامههای ایرانی میپردازد.تلاش شده که نمونه این وقایع ردیابی و انعکاس یا تاثیر آنها در نمایش این عصر و زمانهای دیگر نموده شود.عصر قاجار برای تیاتر ایران از چند وجه حایز اهمیت است.یکی این که تیاتر در این زمان است که به شکل فعلیش به این کشور راه مییابد.دیگر این که تنها در این دوره است که تیاتر"ضرورت"بنیادین پیدا میکند،در مباحث مجلس مطرح میشود و متفکران و مبارزان مشروطه،پرداختن به آن را وظیفه،و نه تفنن،تلقی میکنند.در این بخش از پژوهش بیکفایتی حکمرانان،موضوع محاکمات در به اصطلاح دادگاههای بلخ،موضوع مقاطعه ولایات،وجود دسیسه و توطئه در بین خانوادههای حکام و ابتذال در دربار در نمایشنامههای آخوندزاده،میرزا آقا تبریزی،طباطبایی نایینی و...بررسی شده است.
خلاصه ماشینی:
"به طوری که شعر به عنوان نمود عینی ارتباط بین-فردی بین شاعر و نیرویی ماوراء طبیعی و اولین نوع ترجمۀ ادبی از احساس شاعر برای خود و هم زبانانش معرفی شده است و همچنین ترجمه،در مرحلۀ دوم توسط واسطه برای مخاطب غیرهم زبان شاعر از جنبههای مختلف و با توجه به نظریهپردازیهای متفاوت مورد بررسی قرار گرفته است و رابطۀ ادیب و مترجم در وهله اول رابطهای بین-فردی و افقی و در مواردی همراه با چشم داشت از جانب صاحب اثر و از پایین به بالا معرفی شده است.
برای این منظور ابتدا به ماهیت زبان اشاره شده و سپس،چگونگی استفاده مترجم از آن مورد توجه قرار گرفته است.
لذا نقل قادری را از گوته که گفته است مترجم باید تا آنجا پیش برود تا به ترجمه ناپذیر برسد'17 میتوان پردازش عمیق دادهها به حساب آورد و این در متون ادبی، یعنی حصول احساس اولیه و جذب ارتعاشات عصبی فرستنده و هم سنخشدن با او به معنی درک احساس طرف اول.
نقل دیگر قادری از ولتر که گفته است:حتی ترجمههای خوب هومو را کسی نخواهد خواند،مگر اینکه همه چیز متن ملیمتر و لعابش بیشتر بشود18 در صورتی که منظور از همه چیز صورت باشد،همان پردازش دادهها و ارایۀ شکلی مفهوم برای مخاطبین است،یعنی لغات را به دنبال معنی کشاندن است،اما اگر منظور از همه چیز محتوی هم باشد،نوآوری است،یعنی استفاده از دادهها و ارایۀ کاری از خود که این،نه دوباره سازی،بلکه نوآوری است و ترجمه و تفسیر هم نیست."