چکیده:
این مقاله یک مدل استاندارد از برنامهریزی گردشگری را ارائه میدهد که همکاری و مشارکت میان آژانسهای دولتی،سطوح اداری مختلف دولت،قدرتهای سیاسی هم سطح،و بخشهای خصوصی و دولتی،را میطلبد.اصول این برنامهریزی مشارکتی دریوگ یاکارتای1اندونزی که در آن پیش از این برنامهریزی صورت نگرفته است،مورد بررسی قرار گرفته است.عوامل اجتماعی-سیاسی مهمترین دلیل برای فقدان برنامهریزی گردشگری مشارکتی در ناحیه مورد مطالعه بوده است و این باور وجود دارد که مکانهای دیگری که دارای شرایط انسانی مشابه با ناحیهی ذکر شده(اندونزی) است نیز اصول برنامهریزی گردشگری مشارکتی مورد استفاده قرار نمیگیرد.
خلاصه ماشینی:
"این مقاله یک مدل استاندارد از برنامهریزی گردشگری را ارائه میدهد که همکاری و
برنامهریزی گردشگری مشارکتی در ناحیه مورد مطالعه بوده است و این باور وجود
است نیز اصول برنامهریزی گردشگری مشارکتی مورد استفاده قرار نمیگیرد.
تنیدهای است که باید به همانگونه نیز مورد برنامهریزی قرار گیرد(اینز کیپ،1991).
برنامهریزی گردشگری به لزوم همکاری بین بخشهای دولتی و خصوصی اذعان
این مفاهیم مشارکتی عمدتا نوعی چشمانداز غربی است به این که گردشگری چگونه باید مورد برنامهریزی قرار گیرد.
یک از این اشکال برنامهریزی در یک مقصد(کشور)در حال توسعه است را بررسی
کانون توجه مبحث پایداری این است که گردشگری باید به
شکل 1-چهار نوع از همکاری لازم برای توسعه موفق گردشگری یکپارچه
اسناد متعددی در مورد برنامهریزی گردشگری منطقهای نیز مورد بررسی قرار گرفتهاند.
آژانس دولتی توسعه گردشگری در استان وجود دارد که مسئولیتشان جمعآوری
شواهدی وجود دارند که حاکی از ظهور و شروع این نوع برنامهریزی در یوگ یاکارتا
دوستی وجود دارد و هیچ یک از اسناد برنامهریزی استانی نیاز به این نوع همکاری را به
همکاری مابین دو ایالت برای توسعه گردشگری فرهنگی که شامل دادههای مساوی از
همکاریهای نزدیک اقتصادی شامل گردشگری بین جزایر این کشورها بوده است.
همکاری بین دولتها در سطوح پائینتر از استان در یوگ یاکارتا وجود ندارد و اگر
آژانسهای دولتی برای توسعه گردشگری تلاش میکنند و این امر به کاهش ارزیابی
این امکان وجود دارد که برنامهریزی گردشگری مشارکتی بسیار فراگیر
این مقاله نوعی نگرش استاندارد در مورد برنامهریزی گردشگری را ارائه نمود که
مدل مشارکتی نوعی نگرش کلنگر به توسعه گردشگری منطقهای است که تلاش"