چکیده:
در این مقاله نگارنده ضمن ارائه مبنایی در جهت مشروعیت اقدامات تأمینی و تربیتی، نشان میدهد
شریعت اسلام از مسئله تأمین جامعه از خطر بزهکاری و اصلاح و تربیت مجرمین غفلت نکرده و بسیاری از
تدابیری که امروزه در کشورهای غربی تحت عناوین اقدامات تأمینی و تربیتی و مجازاتهای تکمیلی و تبعی
وضع و اجرا میشود، سابقه علمی در صدر اسلام داشته است، و از نظر اسلام نه تنها مجازات مجرمین منافاتی
با اصلاح و تربیت و بازپروری آنان و پیشگیری از تکرار جرم ندارد و بلکه این امور مورد تأکید و مطلوب شرع
میباشد.
خلاصه ماشینی:
در واقع به تعبیر مفسران دلیل بهترین امت بودن امت اسلام وجود این سه صفت یعنی «امر به معروف و نهی از منکر و ایمان به خدا» میباشد(ملافتح الله کاشانی، جلد 4، ص 306، والطبرسی، ج 2، ص 810) با ملاحظه آیات یاد شده و سایر آیاتی که در رابطه با امر به معروف و نهی از منکر در قرآن آمده است از یک طرف اصل وجوب این حکم و ضرورت نهی از منکر مسلم میشود و از طرف دیگر با عنایت به اینکه نهی از منکر قبل از وقوع منکر است نه پس از آن، و اصولاً پس از وقوع منکر از چه چیزی نهی خواهد شد و به اصطلاح «الشّئ لاینقلب عمّا هو علیه» پس از تحقق یک امر، دیگر آن شئ منقلب به حال سابق نخواهد بود، و به تعبیر فقها هر نفی از منکری باید به دفع منکر و رفع آن ختم شود و به عبارت بهتر نظر شارع مقدس این است که باید کاری کرد که خلاف شرع و آنچه که از طرف شارع به عنوان منکر معرفی شده است واقع نشود،(امام خمینی، حکومت اسلامی، ص 140) بدین ترتیب از آنجایی که اقدامات تأمینی و تربیتی از مصادیق بارز نهی از منکر و پیشگیری از وقوع عمل خلاف شرع است، با عمومات ادلّه امر به معروف و نهی از منکر سازگاری دارد زیرا تمامی آنها تدابیری هستند که به دفع منکر و رفع آن کمک کرده و قطعا چنین امری مطلوب شارع و از مصادیق تکلیفی است که آنهمه مورد اهتمام شارع مقدس قرار گرفته است.