چکیده:
پژوهشگران و کسانی که تأثیرات فشار روانی را بر سلامت بدنی بررسی کردهاند بر این باورند که شادمانی، شوخ
طبعی خوش بینانه و خوش خلقی تاثیر منفی بر سلامت بدنی و طول عمر دارند. تحقیقات فریدمن و همکارانش نشان
داده است که گرچه شادمانی و احساس خوش بینانه و خوش خلقی در کوتاه مدت ممکن است سودمند باشد، ولی در
طولانی مدت میتواند طول زندگی افراد را کاهش دهد. یافتههای این محققان حاکی از آن است که خوش بینی و خوش
مشربی میتواند به عنوان یکی از مکانیزمهای مقابلهای نقش موثری در درمان و بهبود بسیاری از مشکلات مثل
جراحیها، جراحتها، و بیماریها داشته باشد، اما موجب پیامدها و باورهای غیر واقعی شده، فعالیتهای مخاطرهآمیز
مانند کشیدن سیگار و رانندگی به هنگام نوشیدن الکل را افزایش دهد.
برعکس با وجدان بودن به صورت دوراندیشی، راستی، اعتمادپذیری و ناخودخواهی میتواند موجب افزایش
طول عمر شود.
عوامل دیگری مانند ازدواج، حمایت اجتماعی و احساس کنترل شخصی تاثیر عمدهای بر توانایی شخص در مقابله
با فشار روانی و افزایش طول عمر دارند.
خلاصه ماشینی:
فریدمن و دیگران این فرضیه را ابراز داشتند که گرچه خوش بینی و خوش مشربی مکانیزمهای مقابلهای سازشی در بزرگسالان هستند که به افراد در بهبود جراحی، جراحتهای ضایعهگر، و بیماریها کمک میکنند، ولی خوش بینی ممکن است منجر به پیامدی شود که نیل وین استین (Neil Weinstein)در 1984 سوگیری خوش بینانه نامیده است، یعنی یک باور غیر واقعی که هر موضوعی بدون توجه به پیامد رفتار شخص میتواند صورت پذیرد.
راهبردهای روانشناختی که برای سازش با استرس، درد مزمن و طول زندگی مورد بررسی قرار گرفته عبارت است از توانائی شخص برای سازش با استرس و درد که تا حدودی بستگی به منابع شخصی، به ویژه حمایت اجتماعی و احساس کنترل شخصی، دارد.
مقایسه نتایج مختلف (Meta analysis) که توسط شوارتزر ولپین 1989 صورت گرفت این یافته را مورد تایید قرار داد و آشکار ساخت که رویهمرفته همبستگی بین حمایت اجتماعی و سلامت خوب در زنان در حدود 20/0 ولی در مردان تنها 08/0 است.
شرکت کنندگان در این مطالعه که از نظر خصومت در حد بالائی بودند کمتراز کسانی که میزان خصومت در آنان پائین بود حمایت اجتماعی دریافت داشتند و حوادث منفی و فشارهای روزمره بیشتری را گزارش کردند.
مطالعات متعدد بیانگر آن هستند که ازدواج نیز میتواند در سلامت بدنی فرد تاثیر مثبت داشته باشد، دلیل این امر آن است که افراد متأهل بیش از افراد غیر متاهل مورد حمایت اجتماعی قرار میگیرند و این حمایت اجتماعی بر طول زندگی آنان میافزاید.