چکیده:
هدف از پژوهش حاضر، بررسی تغییرات فعالیت EMG عضلة مخالف حین عمل عضلة موافق متعاقب تمرین های قدرتی است. آزمودنی های این پژوهش 30 مرد سالم تمرین نکرده با میانگین سنی 83/1 ? 21 سال، قد 94/3 ? 9/173 سانتی متر و وزن 51/7 ? 15/73 کیلوگرم بودند. آزمودنی ها به صورت تصادفی به دو گروه تجربی تمرین های قدرتی با وزنه (15 =n) و گروه کنترل (15 = n) تقسیم شدند. آنگاه داده های الکترومیوگرافی عضلات دوسربازویی (موافق) و سه سربازویی (مخالف)، محیط بازو و حداکثر انقباض ارادی (MVC) فلکسورهای آرنج مربوط به دست برتر آزمودنی ها در پیش آزمون اندازه گیری شد. گروه تجربی در این پژوهش تمرین های قدرتی ایزوتونیک روی فلکسورهای آرنج را سه جلسه در هفته به مدت 8 هفته انجام دادند. در پایان این دورة تمرینی متغیرهای مورد نظر بار دیگر اندازه گیری شد. برای تعیین تفاوت آماری در متغیرهای تحقیق از آزمون تی استودنت در سطح معنی داری 05/0 P? استفاده شد. نتایج پژوهش حاضر افزایش معنی داری را در MVC فلکسورهای آرنج و محیط بازو نشان داد، این در حالی است که کاهش معنی داری در فعالیت عضلة سه سربازویی وجود داشت اما در فعالیت EMG عضلة دوسربازویی تغییر معنی داری مشاهده نشد.
خلاصه ماشینی:
"ابرسول و همکاران2(2002)در بررسی تأثیر یک برنامهء تمرینی ایزومتریک بر شاخصهای الکترومیوگرافی و مکانومیوگرافی،افزایش معنیداری در فعالیت EMG عضلهء دو سر بازویی نیافتند ولی افزایش معنیداری در محیط بازو و گشتاور ایزومتریکی فلکشن آرنج مشاهده کردند و در نتایج خود عنوان میکنند که افزایش گشتاور ایزومتریکی فلکشن آرنج علاوه بر هایپرتروفی،ممکن است به واسطهء سازگاریهای عصبی صورت گرفته در دیگر گروههای عضلانی درگیر در حرکت فلکشن آرنج نیز باشد 9.
آگارد و همکاران3(2001)نیز در بررسی اثر تمرینهای قدرتی ایزوکنتیک اکستنشن پا بر الکترومیوگرافی و قدرت عضلات چهار سر رانی تغییرات معنیداری را در فعالیت EMG عضلات درگیر به دنبال انجام برنامهء تمرینی نیافتند و افزایش در قدرت و گشتاور تولیدی در غیاب تغییر در EMG را نتیجهء عوامل هایپرونرونی یا تغییرات در دیگر عضلات یا گروههای عضلانی درگیر در حرکت انجامشده بیان میکنند.
جدول 1-میانگین و انحراف معیار MVC حرکت فلکشن آرنج، IEMG عضلهء دو سر بازویی و IEMG عضلهء سه سر بازویی(عضله مخالف)گروههای کنترل و تجربی (به تصویر صفحه مراجعه شود) با استفاده از آزمون t مستقل میانگینهای پیش و پس آزمون دو گروه با یکدیگر مقایسه شد.
(به تصویر صفحه مراجعه شود) شکل 4-میانگین محیط بازوی دو گروه تجربی و کنترل قبل و پس از تمرینبحث و نتیجهگیری نتایج پژوهش حاضر نشان داد که تمرینهای قدرتی به افزایش قدرت فلکسورهای آرنج منجر میشود.
ممکن است افزایش در حد اکثر انقباض ایزومتریکی بدون تغییر در فعالیت EMG عضلهء دو سر بازویی ناشی از تغییرات صورت گرفته در رانش عصبی مربوط به دیگر گروههای عضلانی یا فاکتور هایپرتروفی مستقل از فعالسازی عضله باشد9."