خلاصه ماشینی:
"نظام تا چهار سال بدون وجود پارلمان بود تا اینکه دولت محدودیت سنی انتخابات را تغییر و تعداد رأیدهندگان را افزایش داد و انتخاباتی جدید در سال 1891 برای تشکیل پارلمان پنجم برگزار کرد.
دولت همچنین بیش از 59 درصد نیروی کار کویت را در استخدام خود دارد و به این ترتیب قادر است بهطور مستقیم زندگی اکثر شهروندان را تحتتأثیر قرار دهد.
دو مثال در این زمینه روشنکننده خواهد بود: در ژوئن 0791،جابرالاحمد-ولیعهد و نخست وزیر وقت و امیر کنونی-در سخنانی ضمن اعتراض به تقلب در انتخابات ژانویه 7691،دستاوردهای ضعیف پارلمان را-در مورد آنچه دولت مسؤولیت دارد-مورد انتقاد قرارداد؛از شهروندان برای شرکت در ساختن کشور خودشان دعوت نمود و به"مردم"راجع به عزم دولت برای تصحیح اشتباهات و جلوگیری از فساد اطمینانخاطر داد.
این موضوع باعث برانگیختن گروههای مخالف به مبارزهیی دیگر شد و به قدری مؤثر بود که حتی اغلب اعضای وفادار به دولت در پارلمان از اینکه در انتخابات بعدی کرسیهای خود را از دست بدهند،هراسان شدند.
از زمان آزادسازی کویت در سال 1991،اختلافات راجع به میزان پایبندی به دموکراسی و قانون اساسی و روش اداره کشور،آشکار شده است و این از طریق بیانیههای عمومی و کنارهگیرها از مقام دولتی- که بهعنوان اظهار چنین اختلافاتی به کار میرفته-صورت گرفته است.
این موضوع زمانی به اوج تاریخی خود رسید که-در 31 ژوئیه 2991-71 تن از اعضای جزء در خاندان حاکم طوماری را خطاب به امیر امضا کردند که درآن تقاضای اصلاحات سیاسی و التزام آشکار به قانون اساسی شده بود."