خلاصه ماشینی:
"در چنین شرایطی،برای نسلهای آینده،چه چیزی به ارث خواهیم گذاشت؟سرزمینی بیاندازه گرم که در آن جنگلها به بوستانها (پارکها)شبیهاند و در این بوستانها،نهنگها و کرگدنها در ویترین موزههای طبیعی یکدیگر را نظاره میکنند؟همه میگویند که زمین را باید نجات داد،اما چنین خواستی به مردمی که هنوز درباره امکان بقای خود با مشکل روبهرویند،ارتباطی پید میکند؟ شکاف میان شمال و جنوب در ماه ژوئن سال 2991،صد و پنجاه رئیس جمهور،نخست وزیر،هزاران نماینده از کشورهای مختلف جهان و هفتصد سازمان غیر دولتی در ریو گرد آمدند و این حادثهای استثنایی برای اجلاس زمین محسوب میشود،بسیج بیسابقهای برای پایان دادن به تخریب منابع و جلوگیری از فاجعه صورت گرفته بود.
اهرم جدید حاکمیت و تسلط در حقیقت حساسیت مسئله در این پرسش نهفته است که آیا کشورهای غنی به نام حفاظت محیط زیست قصد ندارند برای خود حق دخالت در محیط زیست به دست آورند؟آیا این کشورها در نظر ندارند پس از نابود کردن منابع غنی کرهء زمین به خاطر رشد خود،به این بهانه که طبیعت دیگر توان تحمل تهاجم جدیدی از نوع تهاجم کشورهای غنی را ندارد،راه توسعهء جهان سوم را ببندند؟ درخواست حق توسعه اغلب به مفهوم حق آلوده کردن بیشتر طبیعت است.
برای مقابله با کاهش نرخ مبادله که ناشی از پایین رفتن دایم قیمت مواد اولیه است و نیز به منظور دستیابی به وامهای جدید و رسیدن به درجهء بالاتری از استقراض-درگیر و دار سیاستهای تعدیل ساختاری صندوق بین المللی پول و بانک جهانی-کشورهای مقروض جارهای جز افزودن به میزان صادرات خود ندارند چون این تنها منبع اصلی دستیابی به ارزهای قوی است و به کشورها امکان میدهد که به تعهدات خود عمل کنند."