خلاصه ماشینی:
"در همین سالها حکیمی به نام Charles Marie de la Condamine (1701-1774)که چندین مقاله دربارهء آبله نوشته است،گزارشی به آکادمی علمی (سلطنتی) Academie Royale des Sciences واقع در شهر پاریس تسلیم کرد که در آن از مرگ یک در هزار و یک در صد کسانی که به وسیلهء روش مذکور خود را ایمن ساخته بودند خبر میداد.
با کشف ادوارد جنر( Edward Jenner )در سال 1796(مایه کوبی به وسیلهء محتوی چرکدانهء آبلهء گاوی( Cowpox )به این بحثها خاتمه داده شد(از زمانهای دور میدانستند که آبلهء گاوی برای انسان خطرناک نیست زیرا کسانی که شیر گاو را میدوشیدند بر دستهایشان چرکدانههای آبله ظاهر و پس از چند روزی ناپدید میشدند.
باتوجه به اینکه اولین کسی که در تاریخ پزشکی شرحی دقیق و کامل دربارهء آبله و درمان آن نوشته ابو بکر محمد بن زکریای رازیست لازم میداند آگاهی بیشتری از زندگی او به دست دهد.
موضوع قابلتوجه دیگر آن است که رازی برای اولین بار داروهای تلخ را با روپوشی از عسل با قند(دراژه)( dragee,coated tablet )و یا عصاره میوهها یا عسل(پاستیل) ( troche-lozenge-pastille )تهیه و تجویز میکرده است که امروز نیز تقریبا به همان شکل دراژه و پاستیل در دسترس بیماران قرار میگیرد(ابن سینا حبهایی را که برای درمان بیماریهای قلب و گردش خون تجویز میکرده با روکشی از طلا یا نقره به بیماران خود میداده است).
اولین برگردان از زبان عربی به لاتین زیر عنوان آبله و سرخک( De Variolis et Mortbillis )به وسیلهء Hunt در سال 1747 منتشر شده و سپس به وسیلهء J."