چکیده:
حکیم ابو الفتح بستی،شاعر ذو لسانین پارسی در قرن پنجم هجری،به دوران غزنوی،مرد خدا و مسلمانی پاکعقیدت بود و همین نیکی در پندار او را با نیکوئی در کردار و زیبایی نهان و آشکار در معنی و گفتار،در ساحل اقیانوس سخنان درر بار پروردگار در قرآن گهر بداشت.تا بدانجا که بهرهوری از موازین هنری قرآنی و حقائق گهری عرفانی،کارش را به قلم اعلی و حقیقت محمدیهء والا کشانید و نگارنده در این نوشتار به مناسبت سال رسول اکرم و پیمبر اعظم،محمد بن عبد الله(ص)،به شرح منثور و منظوم و ادبی و قرآنی و حکمی و عرفانی،بر دو بیتی بلند مقدار آن بزرگوار پرداخت تا در ضمن وصف قلم این حقیقت قرآنی و عرفانی نیز از زبان حکیمان و عارفان،بیان شود که: شگفتی از این حکمت سرمد است که اول قلم حضرت أحمد است
خلاصه ماشینی:
"(مقصد أقصی،نسفی، حامد ربانی،442-542) و سرانجام نگارنده را در جمع این حقائق والاست که یادگاری گرامی در دلها أهل دل داناست: طاق فلک بهر من و تو بپاست این هم افلاک ز لولاک خاست معنی این گوهر انسانی است جلوهگه حضرت رحمانی است صادر اول شد و باب وجود عقل نخستین شد و مام خلود باء پیغمبر که الف برکشید رحمت حق بر دو جهان سرکشید تا که ز جام ابدی مست شد جمله جهان از دم او هست شد جان نبی جام می ناب گشت ماه رخش داخل مهتاب گشت گرد مه مهر نما مهر ناب شد علی و در بر مه ماهتاب ساقی ساغرکش خمر ألست آنکه جهانی زمیش گشت مست هر که نشد از قدحش عشق مست عقد وفای علوی را نبست کی شودش بادهء کوثر نصیب کی رسدش رحمت رب حبیب هر که شفیعش لب زهراستی در دو جهان باقی و برجاستی غیر علی،فاطمه و آل او کیست شفیعی بدو عالم بگو گر نفر و دست نظامی چنین گوهر اشعار به نظم رحین منکه فروغ علی و احمدم مادح انوار رخ سرمدم مادح خورشید کند مدح خویش زانکه نگشتست دو دیده پریش نور خدا بیند و آل رسول احمد و الله و علی و بتول نتایج مقاله همانگونه که در آغاز سخن گفته آمد حکیم ابو الفتح بستی شاعر نامدار غزنوی،مرد خدا و مسلمانی پاکعقیدت بود و در جایجای اشعارش به تلمیح و اشاره،و یا تبیین و تضمین به درگاه آیات قرآن کریم که متن حقائق الهی و عرفانی عالم وجود است دست ارادت گشوده و با توجه به پیمبران الهی چون پیمبر اکرم حضرد محمد(ص)و حضرت ابراهیم و یوسف و دیگر پیغمران بگونهای که یارای سرایش ابیات و قطعاتی نغز و روان و حکیمانه و عارفانه،با زیبایی بیان را یافته است چه: کفی قلم الکتاب فخرا و رفعهء مدی الدهر أن الله أقسم بالقلم خود شاهد این مدعاست."