خلاصه ماشینی:
"سلیمان ابن ابراهیم قندوزی از دانشمندان اهل سنت در کتاب خود «ینابیع الموده» فصلی را در بیان نامهای ائمهی دوازدهگانه گشوده و در آن روایاتی را نقل میکند که پیامبر گرامی اسلام اوصیای خویش را از امام علی علیهالسلام تا حضرت مهدی علیهمالسلام نام برده و از امام پنجم با لقب باقر یاد میکند و میفرماید: «فاذا انقضت مدة الحسین فالامام ابنه علی و یلقب بزین العابدین فبعده ابنه یلقب بالباقر.
امام باقر علیهالسلام از نگاه دانشمندان اهل سنت ابن حجر هیثمی از متعصبان اهل سنت درباره امام باقر علیهالسلام مینویسد: «ابو جعفر محمد الباقر سمی بذالک من بقر الارض ای شقها و آثار مخبئاتها و مکامنها فلذالک هو اظهر من مخبئات کنوز المعارف و حقائق الاحکام ما لایخفی الا علی منطمس البصیرة او فاسد الطویة و من ثم قیل فیه هو باقر العلم و جامعه و شاهر علمه و رافعه؛ لقب باقر برای ابو جعفر محمد باقر برگرفته از شکافتن زمین و بیرون آوردن گنجهای پنهان آن است، بدین جهت که او از گنجهای پنهان معارف و حقایق احکام آن قدر آشکار ساخت که جز بر افراد بیبصیرت و دلهای ناپاک پوشیده نیست و از این جاست که وی را شکافنده و جامع دانش و نشر دهنده و بر افرازندهی علم خویش نامیدهاند.
»(16) «جاحظ» دیگر دانشمند برجستهی اهل سنت آفاق زیبا و بلندای کلام حکیمانهی امام باقر علیهالسلام را این گونه ترسیم میکند: «قد جمع محمد ابن علی ابن الحسین علیهمالسلام صلاح حال الدنیا بحذافیرها فی کلمتین فقال: ,صلاح جمیع المعایش و التعاشر ملا مکیال: ثلثان فطنة و ثلثه تغافل،؛ محمد ابن علی ابن الحسین مصلحت تمامی زندگی دنیا را در دو کلمه جمع نموده و فرموده است: ,صلاح همهی زندگیها و روابط و معاشرت «با دیگران» در پر نمودن پیمانهای است که دو سوم آن هوش و فراست و زیرکی و یک سوم آن تغافل (و خود را به غفلت زدن در بعضی از امور) است."