چکیده:
کسائی مروزی به عنوان یکی از پیشکسوتان شعر مذهبی،و ابن حسام خوسفی به عنوان یکی از برجستهترین سرایندگان اشعار حماسی مذهبی،از جهات گوناگون با یکدیگر شباهتهایی دارند که از آن جمله است:مناعت طبع،گرایش به سرودن شعر مذهبی،شیفتگی به اهل بیت علیهم السلام،و از همه برجستهتر،نوآوری در شیوهء شاعری و مضامین شعری روزگار خود.
خلاصه ماشینی:
"این سوگنامه قصیدهای در 05 بیت با این مطلع است: باد صبا درآمد،فردوس گشت صحرا آراست بوستان را نیسان به فرش دیبا در واقع قصیده با توصیف زیباییهای طبیعت شروع میشود و تا بیت بیست و سوم این توصیفها ادامه دارد و از بیست و چهارمین بیت میبینیم که شاعر طبیعت و نوبهار را تیره و تار میبیند و برائت و بیزاری خود را از پیاله و می و لاله اعلام میدارد؛زیرا به قول او اکنون زمان پرداختن هبه واقعهء کربلا و سخن گفتن از شهیدان آن دیار است: بیزارم از پیاله وز ارغوان و لاله ما و خروش و ناله کنجی گرفته مأوا دست از جهان بشویم،عز و شرف و نجویم مدح و غزل نگویم،مقتل کنم تقاضا میراث مصطفی را،فرزند مرتضی را مقتول کربلا را،تازه کنم تولا غیر از سوگنامه،کسائی دو قطعه شعر دیگر در مدح و ستایش حضرت علی علیه السلام دارد که اولی با این مطلع شروع میشود: مدحت کن و بستای کسی را که پیمبر بستود و ثنا کرد و به او داد همه کار و دومی با این مطلع: فهم کن گر مؤمنی فضل امیر المؤمنین فضل حیدر،شیر یزدان،مرتضای پاکدین اما با نظری به آثار ابن حسام خوسفی،درمییابیم که وی نیز چون کسائی،از شیفتگان اهل بیت و از سرایندگان مناقب خاندان پیامبر بوده است."