چکیده:
این مقاله در پی آن است که برای فعالیت حزبی از منظر امنیتی الگویی برای جمهوری اسلامی ایران ارایه دهد تا ضمن افزایش سطح مشارکت سیاسی و گسترش فضای رقابتی از کاهش ضریب امنیتی نیز جلوگیری شود.برای رسیدن به الگوی مناسب ابتداء بایستی رابطه بین فعالیت حزبی و امنیت بهدرستی تعریف و تعیین شود.به همین منظور سعی شده است تا ضمن ارایه تعریفی از امنیت که مناسب با قوانین موجود در نظام جمهوری اسلامی باشد،شاخصهای امنیتیای تعیین شود که به توان توسط آن نظامهای حزبی موجود را مورد ارزیابی امنیتی قرار داد. در ادامه ضمن تعریف حزب و انواع نظامهای حزبی مطرح در کشورهای گوناگون و بررسی نقاط ضعف و قوت آنها،هر یک از آن نظامها اعم از رقابتی(دو حزبی،چند حزبی و حزب مسلط)و غیررقابتی(تک حزبی)،با شاخصهای امنیتی نظام جمهوری اسلامی ایران مورد ارزیابی امنیتی قرار گرفته و سپس باتوجه به شرایط داخلی و خارجی انقلاب اسلامی الگوی حزبی مورد نظر پیشنهاد گردیده است تا ضمن در نظر گرفتن شرایط خاص انقلاب و حفظ امنیت و منافع ملی در رقابتهای حزبی،آزادیهای مطروحه در قانون اساسی نیز ملحوظ نظر قرار گیرد.
خلاصه ماشینی:
"در پایان با توجه به ادله مذکور به نظر میرسد با توجه به شرایط انقلاب اسلامی و نوع تهدیداتی که در سطح بینالملل متوجه آن است و هم به دلیل شرایط خاص داخلی انقلاب و سرمایهگذاری دشمن در ایجاد تفرقه و اختلافات قومی و فرقهای به منظور ایجاد چندپارگی و تشتت و همینطور به دلیل لزوم ثبات سیاسی برای ادامه مسیر در راه رسیدن به توسعه و رشد اقتصادی،اجتماعی و فرهنگی و نیل به مرتبه- های عالی در این زمینه،بهتر است نظام حزبی مبتنی بر حزب مسلط(یک یا دو حزب)در کشور ایجاد شود تا ضمن تأمین امنیت ملی کشور و حفظ منافع ملی، آزادیهای سیاسی مشروع و قانونی آحاد مردم تأمین گردد و رقابتهای سیاسی و حزبی نیز برای ارتقاء سطح مشارکت مردمی در تعیین سرنوشت خود و دفاع از آرمانهای انقلاب اسلامی،صورت پذیرد و احزاب بتوانند کارکردهایی را که از آنها مورد انتظار است،بهتر انجام دهند و به کادرسازی و تربیت نیروی انسانی،آموزش سیاسی،کمک شفافیت سیاسی،جلوگیری از فساد سیاسی و مقابله با دیکتاتوری و استبداد فردی یا حزبی،تقویت انسجام ملی،تقویت روحیه کار جمعی،نهادینه کردن فعالیتهای سیاسی و..."