چکیده:
هدف:هدف از این پژوهش:همسنجی کارایی مکانیکی،حد اکثر اکسیژن مصرفی و تغییرات برخی متغیرهای دیگر قلبی-ریوی کودکان فلج مغزی اسپاستیک (cp) نوع دایپلژیک متعاقب اجرای برنامه تمرینات هوازی زیر بیشینه بود. روش:15 کودک فلج مغزی اسپاستیک دایپلژی با ضایعه متوسط تا شدید و دمنه سنی 9 تا 14 سال،با میانگین و انحراف معیار قد 34/6-+131 سانتیمتر و وزن 63/5-+8/29 کیلوگرم داوطلبانه در یک برنامه ورزشی شرکت کردند و 18 کودک سالم همتایشان(گروه کنترل)به صورت تصادفی خوشهای انتخاب شدند.گروه تجربی تمرینات هوازی را با میانگین شدت 5/2-+46- HRR %برای مدت 3 ماه،سه نوبت در هفته و در محیطی با دمای 18 تا 22 درجه سانتیگراد اجرا کردند.مدت هر نوبت ورزش برای بیماران فلج مغزی 20 تا 25 دقیقه با دامنه ضربان قلب 144 ضربه در دقیقه ادامه یافت.کارایی مکانیکی مطابق پروتکل اصلاح شده مک مستر روی چرخ کارسنج تنتوری در شرایط آزمایشگاهی اندازهگیری شدند. یافتهها:کارایی مکانیکی خالص و ناخالص بیماران در پایان برنامه تمرینی به طور معنیداری افزایش یافت(به ترتیب 4/1-+14 و 11/1-+72/12 در پیشآزمون در مقابل 25/1-+83/15 و 85/0-+31/14 در پسآزمون).پس از اجرای برنامه توانبخشی ضربان قلب زیرپیشینه بیماران کاهش چشمگیری داشت( 5./0> P .همچنین حد اکثر اکسیژن مصرفی بین وضعیتهای پیش و پس آزمون بیماران و گروه سالم تفاوت معنیداری نداشت. نتیجهگیری:بیماران فلج مغزی اسپاستیک به دلیل درجه اسپاستیسیتی شدید،هزینه انرژی بالاتر،کارایی مکانیکی پایینتر و ضربان قلب بالاتر(تحت شرایط اجرای کار معین)نسبت به افراد سالم برخوردارند.از طرف دیگر، ورزش و تمرینات هوازی میتواند در بهبود عملکرد فیزیولوژیکی دستگاه عضلانی بیماران CP موثر بوده و کارایی مکانیکی آنان را به نحو چشمگیر افزایش دهد.
خلاصه ماشینی:
"پژوهش در علوم ورزشی سال سوم،شماره ششم،بهار 1384تاثیر یک برنامه توانبخشی بر کارایی مکانیکی و حد اکثر اکسیژن مصرفی بیماران فلج مغزی اسپاستیک (9 تا 14 سال) مجتبی ایزدی-دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساوه دکتر فرزاد ناظم،دکتر نادر فرهپور-دانشگاه بوعلی سینا همدان دکتر محمد مهدی تقدیری-دانشگاه علوم پزشکی همدانچکیده هدف:هدف از این پژوهش:همسنجی کارایی مکانیکی،حد اکثر اکسیژن مصرفی و تغییرات برخی متغیرهای دیگر قلبی-ریوی کودکان فلج مغزی اسپاستیک (cp) نوع دایپلژیک متعاقب اجرای برنامه تمرینات هوازی زیر بیشینه بود.
ازاینرو،هدف از این پژوهش بررسی اثر تمرینات ورزشی زیربیشینیه(3 ماه با شدت 45 درصد ضربان قلب ذخیره) بر متغیرهای کارآیی مکانیکی،حد اکثر اکسیژن مصرفی و برخی دیگر از فاکتورهای قلبی-عروقی در بیماران اسپاستیک و مقایسه با اندازههای آنها در افراد سالم است.
ابتدا گروه بیمار آزمون مک مستر(پیشآزمون)را اجرا کرده و سپس برنامه تمرینی هوازی زیربیشینیه را برای مدت سه ماه،سه نوبت در هفته(هر جلسه 20 تا 25 دقیقه) به صورت فعالیت هوازی روی دستگاههای ارگومتر،تریدمیل مکانیکی و پیادهروی و دویدن تناوبی با میانگین ضربان قلب 144 ضربه در دقیقه معادل شدت کار 5/2-+46- HRR %برپایه تخمین ظرفیت اولیه قلبی-عروقیشان انجام دادند.
اسکن نمودار 3:الگوی تغییرات ظرفیت هوازی (VO2 max) در گروههای تحقیق پس از اجرای برنامه توانبخشی-ورزشی،در گروه اسپاستیک ضربانهای قلب در حالت استراحت و آزمون ارگومتری زیربیشینه مک مستر به میزان معنیداری نسبت به شرایط پیشآزمون کاهش یافتهء5.
یافتههای پژوهش نشان میدهد که تفاوت VO2 max بیماران CP و گروه سالم معنیدار نیست و این متغیر پس از اجرای 3 ماهه تمرینات هوازی زیربیشینه افزایش معنیداری در گروه بیمار نداشته است،ولی اندازه آن همطراز افراد سالم شده است."