خلاصه ماشینی:
"پس نزدیک به نیم قرن پیش از خلافت عباسی در سال 132 هـ،کار ترجمه به زبان عربی آغاز گشته بوده و بنابراین میتوان گفت:هنگامی که عباسیان با مردان سیاسی دربار خلافت خویش و کارگزاران سرزمینهای اسلامی،به سیاستگزاری کشور روی آوردند،با بنیادهای فکری و سیاسی ادارهء کشور،طبقهبندی گروههای سیاسی خلافت و نیز ردهبندی گروههای جامعه یا به تعبیر ثعالبی مرغنی،گروههای خاص و عام1که در ایران روزگار ساسانی شکل گرفته و جا افتاده بود،به خوبی آشنان گشته بودند.
همچنین آیینهای بسیاری دیگر از مجموعهء فرهنگ و تمدن ایران روزگار ساسانی به مجموعهء تشکیلات خلافت عباسی،راه یافته بود،مانند:آیین به خاک افتادن و زمین بوسی و بوسیدن دستوپای فرمانروای ساسانی،ایین سخن گفتن یا خاموش ماندن در کاخ و در حضور فرمانروا2آیین درخواست از پادشاه در دربار که از روزگار اشکانیان و به دستور اردوان به صوت نوشته انجام میشد3،آیین بیرون آمدن از کاخ4که نباید هنگام بیرون آمدن،پشت به فرمانروا میکردند،آیین اعلام گسستن با رعام یا شبنشینی و پراکندن حاضران،آیین اختصاص داشتن جامه،زیور یا هرچیز ویژهء دیگر به فرمانروا که دیگران نمیتوانستند و نمیبایست آنها را داشته باشند،آیین نشستن بر سر خوان خسروان ساسانی5،نیز کارهای بزرگی که فرمانروا هنگام پیش آمدن رویدادهای بزرگ و خطرناک باید انجام دهد،آیین دادن لقب به دولتمردان و نزدیکان دربار و عنوانهای مهم کارگزاران برزگ کشور،آیین سخنوری و بسیاری آیینها و رسمهای درباری و اجتماعی دیگر که عباسیان از ایرانیان و نوشتههای ایرانی فراگرفته و به کار بسته بودند."