چکیده:
این مقاله با در نظر گرفتن مفهوم"نحیط امنیتی بینالمللی"و نگرش روسها نسبت به آن طی دورههای مختلف در دههء 1990 و پس از آن،به تحولات اساسی ایجاد شده در این نگرش پرداخته،همچنین تأثیر این تحول بر روابط روسیه با ایران طی سالهای اخیر را مورد یررسی قرار داده است.هدف این مقاله بیشتر،در نظر گرفتن گفتمانهای حاکم بر سیاست امنیتی و خارجی روسیه و بهویژه وضعیت گفتمان کنونی است که صبغههای عملگرایانهء آن بسیار گسترده هستند.
خلاصه ماشینی:
"قرار داد ده سالهء همکاریهای نظامی،و تمدید آن در سال 9731،همکاری و همسویی در مسائل مشترکی مانند بحرانهای تاجیکستان،قرهباغ و افغانستان،و بهطور کلی منافع مشترک دو کشور در حفظ ثبات و امنیت د رمناطق آسیای مرکزی،قفقاز و خزر،و دورساختن نفوذ و حضور دولتهای غربی مداخلهگر در این مناطق،سطح روابط دو کشور را تا حدی بالا برد که در دو کشور واژگانی چون"همکار استراتژیک"و"متحد استراتژیک"بارها به کار گرفته شد؛اما پس از حوادث 11 سپتامبر،شرایط تغییر کرده و روسها به درک جدیدی از محیط امنیتی بینالمللی در مورد مداخلهگران دیروز در مسائل منطقهای رسیدهاند که منافع مشترک با ایران را نیز تا حدودی دستخوش تحول کرده است.
پ)شوک 9991:روسیه در محاصره تهدیدات از غرب و جنوب نگاه دولت روسیه به محیط بینالملی در این دوره کاملا رقابتی شد و برای نخستین بار پس از سال 7891 ناتو بهعنوان تهدید نظامی مستقیم،غرب بهعنوان یک رقیب تمام عیار و نظام بینالمللی بهعنوان یک روند ضدروسی درک شد،تا جایی که گروباچف، بنیانگذار تفکر جدید امنیتی شوروی که پیمان ورشو را منحل ساخته و خواستار عضویت کشورش در ناتو شده بود،در مورد عملیات ناتو در کوزوو اظهار داشت: "این جنگ نشان داد که آمریکا...
در حال حاضر،روسیه با موضوع اول در برابر موضوع دوم به نوعی همسویی و اتحاد رسیده است و اگرچه هنوز هم در مورد مسائل غرب و ناتو برخی نگرانیها مطرح است و گروههایی در داخل بر دولت فشار میآورند که خطر غرب کاملا از میان نرفته است،اما سیاست کلی دولت و جهتگیری امنیتی آن،از وضعیت جدید بهعنوان فرصتی برای خریدن زمان در جهت دور کردن کشور از نقطهء مقابل غرب و تلاش در یک فضای امن برای قدرتمند کردن روسیه استفاده میکند."