خلاصه ماشینی:
"هشگران اروپایی تحت عناوینی چون«شرقشناسی»و «ایرانشناسی»در سطوح مختلفی از اهمیت و صلاحیت علمی-کار اساسی و اصلی خود را در رشته شرقشناسی و مطالعات ایران (ایرانشناسی)قرار دادهاند،و اکنون حاصل این مطالعات،هزاران کتاب و رساله و مقاله به زبانهای مختلف است که بسیاری از آنها انتشار یافته و پارهای نیز چون جنبه محرمانه سیاسی داشته است-به صورت نسخ خطی در کتابخانهها و مجموعههای ویژه نگهداری میگردد.
اگر ایران شناسان ایرانی دارای چنین روحیه و شرایطی شوند،میتوان امیدوار بود که این دانش به اصالت و رسالت خود نزدیک شود و در این صورت طولی نخواهد کشید که ایرانشناسی از انحصار بیگانگان بدر خواهد آمد و غبار مظلومیت را از رخساره خویش خواهد زدود (1)-ما و مدر نیست،داریوش اشوری،تهران-صراط 1377 ص 69 (2)-درباره انکتیل دو پرن تک به مقالاتی از محمد علی جمالزاده و شرف پیروز زیر عنوانهای:شناساننده زرتشت و اوستا-نامه مینوی، تهران 1350 ص 104-122 و ماهنامه هوخت جلد 22 شماره 4 ص 59-63 (3)-جهان ایرانشناسی،به قلم شجاع الدین شفاج اول ص 35 و نیز «ما چگونه ما شدیم»نگارش صادق زیبا کلام،فصل چهارم ص 198-196 (4)-برای آگاهی از اسامی ایران شناسان برجسته ایرانی تک به راهنمای تحقیقات ایرانی به قلم ایرج افشار،1349 ص 15 و بعد (5)-سیر تاریخی و ارزیابی اندیشه شرقشناسی،محمد وسوقی ترجمه محمود رضا افتخار زاده،تهران نشر هزاران ص 62-119 (6)-سفر نامه کلاویخو تسوط مسعود رجب ترجمه و با مقدمهای از محبوبی اردکانی به وسیله بنگاه ترجمه و نشر کتاب در سال 1344 به چاپ رسدیه است."