چکیده:
امضای الکترونیکی عبارت از دادهای الکترونیکی است که به یک«داد پیام»1ضمیمه میگردد.این امضاء به لحاظ ارزش اثباتی،به دو نوع امضای الکترونیکی ساده و امضای الکترونیکی مطمئن تقسیم میشود.اصول کلی حقوقی حاکم بر جنبه اثباتی امضای الکترونیکی عبارتند از:اصل پذیرش امضای الکترونیکی،اصل عدم تبعیض بین امضای الکترونیکی ساده و مطمئن،اصل برابری آثار امضای الکترونیکی،اصل در حکم نوشته بودن داده پیام،اصل اصیل بودن داده پیام.در این مقاله ضمن بیان تعریف و اقسام امضای الکترونیکی،ارزش اثباتی آن را تحلیل حقوقی کردهایم.
خلاصه ماشینی:
در ماده 2 قانون آنسیترال(2001)امضای الکترونیکی چنین تعریف شده است:«امضای الکترونیکی عبارت از دادهء الکترونیکی،منضم شه و یا به صور منطقی متصل شده به یک داده پیام است و برای تشخیص هویت امضاء کنندهء داده پیام و تأیید وی نسبت به اطلاعات موجود در داده پیام،مورد استفاده قرار میگیرد».
همچنین ماده 8 قانون نمونه تجارت الکترونیکی(1996)در این زمینه مقرر میدارد: «1-هرگاه قانون مقرر کرده باشد که اطلاعایت در شکل اصلی خود ارائه یا نگهداری شوند داده پیام،اصل محسوب میشود مشروط بر اینکه: الف-اطمینان کامل از تمامیت اطلاعات هنگامی که داده پیام برای اولین بار به صورت نهایی تولید شده است وجود داشته باشد.
Digital Signature نسبت به اسناد مزبور کند یا ثابت نماید که اسناد مزبور به جهتی از جهات قانونی از اعتبار افتاده است»،چنین استنباط میشود که قانوگذار در صدد است داده پیام و سند الکترونییک مطمئن را به لحاظ ارزش اثباتی(و نه اجرایی)معادل اسناد رسمی قرار دهد هرچند صراحتا به این مسئله اشاره نکرده و صرفا عبارت«در حکم اسناد معتبر و قابل استناد»را برای این دسته از اسناد الکترونیکی استعمال کرده است که البته استعمال این عبارت با توجه به مبهم بودن آن مورد ایراد است.
یعنی انکار و تردید در مورد آن مسموع نیست و مدعی تنها میتواند ادعای جعلیت امضاء را مطرح کند که آن هم نیاز به اثبات دارد البته سند الکترونیکی مطمئن میتواند بهطور کامل(هم از لحاظ ارزش استناد و هم از لحاظ قابلیت اجرا)در حکم اسناد رسمی باشد ولی این مشروط است بر اینکه مقررات مربوط به ماده 1287 ق.