چکیده:
برای تحقق مسؤولیت قراردادی، افزون بر وجود قرارداد نافذ میان متصدی و مسافر سه رکن دیگر مسؤولیت که عبارتاند از ورود زیان، نقض عهد خوانده و رابطة سببیت، ضروری است. مسؤولیت متصدی در برابر مسافر در هنگام فوت، آسیب بدنی و تأخیر در حمل و نقل وی میباشد. در مورد فوت یا آسیب بدنی، وی هنگامی مسؤول است که حادثه موجد زیان در داخل هواپیما و یا هنگام هر یک از عملیات سوار یا پیاده شدن رخ داده باشد. در این نوشتار در آغاز مفهوم اصطلاحات «حادثه»، «داخل هواپیما»، «سوار یا پیاده شدن»، «فوت» و «آسیب بدنی» بیان گردیده و سپس در مورد «تأخیر» در حمل مسافر و تمایز آن از «عدم اجرای قرارداد حمل هوایی» سخن به میان آمده و در پایان دیگر ارکان تحقق مسؤولیت متصدی در هر یک از این موضوعات، مورد بررسی قرار میگیرد.
Outre l’existence d’un contrat valide entre le transporteur et le passager، trois conditions caractérisent la responsabilité contractuelle : le préjudice، l’inexécution de contrat et le lien de causalité. La responsabilité du transporteur aérien à l’égard du passager s’ouvre en cas de mort، de lésion corporelle et de retard. Le transporteur aérien est responsable du préjudice survenu en cas de mort ou de lésion corporelle subi par un passager par cela seul que l’accident qui a causé la mort ou la lésion corporelle s’est produit à bord de l’aéronef ou au cours de toutes opérations d’embarquement ou débarquement. On étudie ici، tout d’abord، la notion des termes suivants : accident، à bord de l’aéronef، embarquement، débarquement، lésion corporelle. Ensuite، on précise la notion du retard dans le transport aérien du passager et sa divergence avec l’inexécution du contrat de transport aérien. Enfin، il convient d’examiner les autres conditions de la responsabilité du transporteur aérien à l’égard du passager.
خلاصه ماشینی:
"ماده 17 کنوانسیون ورشو 1929، اصل کلی در مورد مسؤولیت متصدی در برابر مسافر را بیان میدارد: «متصدی حمل و نقل مسؤول خسارتی است که در صورت فوت یا جرح و یا هرگونه آسیب بدنی متوجه مسافر میگردد، مشروط بر اینکه حادثه موجد خسارت در داخل هواپیما و یا حین عملیات پیاده یا سوار شدن رخ داده باشد».
بند1 ماده 17 کنوانسیون 1999مونرآل نیز با اندکی تغییر در نسخة فرانسوی کنوانسیون 1929 ورشو این گونه بیان میدارد: «متصدی حمل و نقل مسؤول خسارت وارده در صورت فوت یا آسیب بدنی به مسافر خواهد بود، مشروط به اینکه حادثه موجد خسارت در داخل هواپیما و یا حین عملیات پیاده با سوار شدن رخ داده باشد».
پروتکل مزبور که البته هنوز لازم الاجرا نشده و هرگز هم نخواهد شد، این دفاع را که «متصدی حمل و نقل ثابت کند او و مستخدمین و عاملین او کلیه تدابیر ضروری را برای اجتناب از وقوع خسارت اتخاذ نمودها ند و یا آنکه اتخاذ چنین تدابیری برای آنان امکان پذیر نبوده است از مسؤولیت مبرا خواهند بود» تنها و تنها در مورد خسارات ناشی از تأخیر در حمل مسافر یا لوازم شخصی داشته است و بنابراین مسؤولیت متصدی در حالت فوت یا آسیب جسمانی به مسافر باقی میماند و نمیتواند به این دفاعیات متوسل شود، به عبارت دیگر مسؤولیت نوعی میباشد و بیتقصیری متصدی نمیتواند وی را از مسؤولیت معاف نماید."