خلاصه ماشینی:
"امام جعفر صادق کسی است که در آغاز دوران عباسیان با بسیاری از ملحدان یا«ملاحده»بمناظره و مناقشه پرداخت و استدلالهای واهی آنانرا در انکار خداوند رد کرد و شاید بتوان گفت در آن روزگار که مانند امروز خدا شناسی و انکار وجود صانع ،نوعی نشانه روشنفکری و در واقع برگهیی از بیساز و برگی روحی و معنوی بود،تنها او بود که با موج الحاد بمبارزه برخاست و سطحی بودن اندیشههای اصحاب فلسفه منقول را به اثبات رساند.
اندیشههای او درباره خداوند از اندیشههای حضرت محمد و حضرت علی سر چشمه میگرفت و بفراخور روز،با استدلال منطقی و فلسفی نزدیک بود زیرا قرن چهارم هجری که او میزیست،دوران ترجمه فلسفه یونان بعربی شناخته شده است و امام جعفر صادق یکی از سر آمدان اندیشه اسلامی است که اگر از فلسفه یونان بهره گرفت،برای تاکید و تائید معارف اسلامی خاصه اثبات پروردگار بوده است که سقراط و افلاطون و ارسطو هریک بشیوه خود نظری در این باره ابراز داشتهاند.
». البته شاید بدین صراحت نتوان چنین ادعائی کرد خاصه که دکارت بنیانگذار مکتب شک فلسفی و شک علمی است که یکی از بنیادهای دانش امروز بشمار میرود و حال آنکه پایه مکتب اسلام بر ایمان و ایقان استوار است ولی اینکه دکارت بدین شیوه درباره خداوند اندیشیده و از این راه به نارسایی عقل در شناخت ذات کامل پروردگار پی برده و درست همان نتیجه را گرفته است که تعلیمات اسلامی درباره خداوند ابلاغ میکند،از اینجهت که پیوندی میان اندیشه علمی و دینی میزند، سزاوار تامل است."