چکیده:
مطالعه تجربیات و شیوههای مدیریت بحرانهای بین المللی توسط چهار قدرت بزرگ(امریکا،اتحادیه اروپا،چین و روسیه)در پیش و پس از جنگ سرد،و بهرهبرداری از آن برای شناخت دوران انتقالی نظام بین الملل و شرایط پیچیده میتواند تلاش علمی مهمی به حساب آید.تجربیات و رویکردهای هریک از این قدرتهای بزرگ در مدیریت بحرانهای بین المللی از قدرت نظامی،سیاسی،اقتصادی و فرهنگ استراتژیک آنها نشئیت میگیرد،اما آنچه در این میان اهمیت اساسی دارد،تحولات نظام بین الملل و تأثیر آن بر ساختار تصمیمگیری است.به همین دلیل،در این مقاله تلاش میشود به این پرسش مهم پرداخته شود که تحولات نوین نظام بین الملل چه تأثیری بر ساختار تصمیمگیری قدرتهای بزرگ در مدیریت بحرانهای بین المللی داشته است.در این مطالعه،دو ویژگی خاص این بحرانها یعنی تنوع دامنه آنها و افزایش تعدادشان در دوران پس از جنگ سرد نیز مورد بررسی قرار گرفته و به پیچیدگیهای خاص مدیریت قدرتهای بزرگ از حیث شرایط خاص رقابت و همکاری آنها در حل و فصل این بحرانها نیز اشاره میشود.در نهایت،این مقاله به اشتراکات و تفاوتهای مدیریت بحران هریک از قدرتها در دوران پس از جنگ سرد،با توجه به منافع و اهداف آنها میپردازد.
خلاصه ماشینی:
"پایههای تجربی مدیریت امریکایی بحرانهای بین المللی از جنگ دوم جهانی به این سو بر اصول و چهارچوبی استوار بوده است که در تحلیل و ارزیابی آنها، در ارتباط با مؤلفه خارجی،همکاری با متحدیت غربی و گاه تمایل به یکجانبهگرایی و در ارتباط با مؤلفه داخلی،دو روش تصمیمگیری فردی و جمعی از یک سو و سازمانی از سوی دیگر،باید در نظر گرفته شوند:ظ در بعد داخلی،روش اول بیشتر به رویکردهای روانشناختی و جایگاه قدرت یا افراد تصمیمگیرنده اشاره دارد،اما روش دوم بیشتر به فرآیندهای سازمانی تصمیمگیری مدیریت مذکور مربوط میشود.
اگرچه کشورهای اروپایی خواستار عدم مشارکت نظامی با امریکا در جنگ 3002 عراق شدند و همواره از اقدامات نظامی استقبال نمیکردند و خواهان حلوفصل مسائل عراق از طریق روشهای مسالمتآمیز بودند و حتی در مقطعی جلساتی میان رؤسای جمهور سه کشور فرانسه،آلمان و روسیه تشکیل شد که در آنها عملا با راهبردهای دولت ایالات متحد امریکا در عراق مخالفت شد و استفاده از سازوکارهای سازمان ملل متحد و بهرهگیری از کشورهای با نفوذ برای مدیریت بحران عراق توصیه شد، اما با تغییر دولتها در ایتالیا،آلمان و فرانسه و پس از روی کار آمدن برلوسکنی در ایتالیا، مرکل در آلمان و سارکوزی در فرانسه،هر یک نقشی لجستیکی در بحران عراق بر عهده گرفتهاند (Busek,2009,p."