چکیده:
شهرستان رامسر با جمعیت 63349 نفر واقع در شمال ایران،جزو یکی از چند منطقهء با رادیو اکتیویته طبیعی بالا در جهان است که میزان پرتوزایی طبیعی آن در هوا، آب،خاک و گیاهان منطقه بسیار بالاتر از حد زمینه است.از آنجا که یکی از عوارض مهم قرار گرفتن در معرض تابشهای یونیزان،کاهش اسپرم در مردان و ایجاد ناباروری است و با توجه به اینکه اکثر ساکنین منطقه را افراد بومی تشکیل میدهند(سرشماری عمومی سال 1365)،چهار روستای رامسر با جمعیت 1132 نفر(247 خانوار)برای این بررسی انتخاب شدند.ابتدا ضمن تماس با ساکنین منطقه و بررسی پروندههای بهداشتی موجود در خانههای بهداشت،تعداد 64 خانوار به طور تصادفی انتخاب و پرسشنامههایی شامل:سئوالات اختصاصی مردان،زنان و سئوالات مشترک در زمینههای وضعیت اقامت،ازدواج،سلامت فردی،وضعیت اقتصادی و اجتماعی بین آنان توزیع گردید.نتایج بررسی نشان داد که هر یک از خانوادههای مورد مطالعه حتی آنان که بیش از 15 سال سابقه ازدواج داشتهاند بیش از سه فرزند نداشته و 15 خانوار (4/1 جمعیت مورد مطالعه)تک فرزند یا بدون فرزند بوده و برای بچهدار شدن به پزشک مراجعه کرده،یا تحت درمان بودهاند.معاینه ژنیکولوژی به عمل آمد ولی انجام آزمایش اسپرسم به علت عدم همکاری ساکنین انجامپذیر نبود.با توجه به بالا بودن میزان سقط جنین و مردهزایی(3/28 درصد)و عدم سابقه بیماریهای مؤثر در نازایی و کمزایی(بیماری سل،ورم بیضه)و اینکه افراد تحت تأثیر تابشهای مصنوعی (رادیو گرافی زیر شکم،رادیو تراپی)نبوده و در بستگان نزدیک نیز سابقهء نازایی و کم زایی نداشتهاند و با توجه به بافت منطقه روستایی که انتظار میرود حداقل 50 درصد از خانوارها با سابقه ازدواج 15-10 سال دارای 4 فرزند باشند(مطالعاتی که در فاصله نزدیک این مناطق انجام شده،متوسط تعداد فرزندان را 8/4 نفر نشان داده است)،به نظر میرسد که تأثیر پرتوگیری دراز مدت ساکنین منطقه همانگونه که در مناطق مشابه رامسر در جهان دیده شده،ناشی از رادیو اکتیویته بالای هوا،خاک،گیاهان و مواد غذایی است که میتواند سبب نازایی و کمزایی ساکنین باشد،بخصوص که تأثیر این مسئله همانگونه که در بررسیهای ما مشاهده شد در مردان بمراتب بیش از زنان بوده و فرضیه ما را در مورد تأثیر پرتوگیری دراز مدت در کاهش اسپرم،مورد تائید قرار میدهد.
خلاصه ماشینی:
"با توجه به بالا بودن میزان سقط جنین و مردهزایی(3/28 درصد)و عدم سابقه بیماریهای مؤثر در نازایی و کمزایی(بیماری سل،ورم بیضه)و اینکه افراد تحت تأثیر تابشهای مصنوعی (رادیو گرافی زیر شکم،رادیو تراپی)نبوده و در بستگان نزدیک نیز سابقهء نازایی و کم زایی نداشتهاند و با توجه به بافت منطقه روستایی که انتظار میرود حداقل 50 درصد از خانوارها با سابقه ازدواج 15-10 سال دارای 4 فرزند باشند(مطالعاتی که در فاصله نزدیک این مناطق انجام شده،متوسط تعداد فرزندان را 8/4 نفر نشان داده است)،به نظر میرسد که تأثیر پرتوگیری دراز مدت ساکنین منطقه همانگونه که در مناطق مشابه رامسر در جهان دیده شده،ناشی از رادیو اکتیویته بالای هوا،خاک،گیاهان و مواد غذایی است که میتواند سبب نازایی و کمزایی ساکنین باشد،بخصوص که تأثیر این مسئله همانگونه که در بررسیهای ما مشاهده شد در مردان بمراتب بیش از زنان بوده و فرضیه ما را در مورد تأثیر پرتوگیری دراز مدت در کاهش اسپرم،مورد تائید قرار میدهد.
سپس در مورد سوابق تحقیقات انجام شده در زمینهء ترکیب جمعیت و بررسی باروری زنان در روستاهای منطقه و نیز مطالعه پروندههای موجود در خانهء بهداشت مناطق با پرتوزایی بالا متوجه شدیم که تعداد زاد و ولد در بین مناطق به طور چشمگیری نسبت به مناطق روستایی نزدیک کمتر است لذا از مناطق مختلف طالش محله،چپر سر، سیاسان و دراز پشته با جمعیت کل 1132 نفر(247 خانوار)و همچنین از محلات مختلف کتالم-رمک-سادات محله و ابریشم محله،بازدید به عمل آمد و ضمن تماس با ساکنین و بررسی پروندههای بهداشتی خانوار موجود در خانههای بهداشت، تعداد 64 خانوار(64 نفر مرد و 64 نفر زن)به طور تصادفی انتخاب شد و پرسشنامههایی بین آنان توزیع گردید."