چکیده:
اتحادیه ملل جنوب شرق آسیا(آسهآن)در سال 1967 میلادی به منظور مقابله با تهدید کمونیسم در منطقه جنوب شرق آسیا به وجود آمد؛اما با گذشت زمان اعضای آسهآن اهداف و فعالیتهای این سازمان را گسترش دادند و در حوزههای دیگر از جمله اقتصادی و تجاری، سیاسی،امنتیی و فرهنگی به تعمیق همکاریها پرداختند،به نحوی که امروزه این نهاد منطقهای به عنوان یکی از الگوهای موفق همگرایی منطقهای در آسیا قلمداد میشود.آنچه که در این مقاله بررسی میشود نحوه مواجهه آسهآن با تهدیدات جدید امنیتی از قبیل جرائم فراملی،گسترش سلاحهای کشتار جمعی و تروریسم است.سوالی که به آن پاسخ داده خواهد شد اینکه آسهآن چه اقداماتی را برای مقابله با تهدیدات امنیتی جدید انجام داده است و آیا این اقدامات کافی بوده است یا خیر؟به همین منظور برای پاسخ سوالهای گفته شده،در ابتدا تهدیدات جدید امنیتی در دوره پس از جنگ سرد ارائه میشود و در ادامه شاخصهای این تهدیدات از جمله جرائم سازمانیافته فراملی،گسترش سلاحهای کشتار جمعی و تروریسم و نحوه برخورد آسهآن با این تهدیدات مورد بررسی قرار خواهد گرفت و در آخر هم نتیجهگیری بحث ارائه خواهد شد.
خلاصه ماشینی:
"بنابراین،میتوان گفت اگرچه تا دهه 1970،کمونیسم در قالب دولتهای شوروی،چین و کشورهای دارای نظام کمونیستی منطقه جنوب شرق آسیا همچون ویتنام و از دهه 1970 تا زمان فروپاشی شوروی نیز در قالب کشورهای شوروی، ویتنام،لائوس و کامبوج به عنوان تهدیدی سنتی و دولتمحور برای کشورهای عضو آسهآن مطرح بود،اما با فروپاشی شوروی و از میان رفتن این تهدید سنتی،تهدیدات جدید غیرمتعارف که جنبه دولتی ندارند،فراملی هستند و توسط گروههای سازمانیافته طراحی و اجرا میشوند سر برآوردند.
بنابراین،متعاقب وقوع این حادثه تروریستی،حادثه مزبور به جد مورد توجه سران آسهآن قرار گرفت و در هشتمین اجلاس سران آسهآنکه در نوامبر سال 2002 در پنوم پن برگزار شد،اعلامیهای جدید در خصوص تروریسم از سوی سران آسهآن صادر شد که در آن اعلامیه علاوه بر آنکه سران آسهآن حملات تروریستی صورت گرفته در بالی را به شدت محکوم کردند و از اینکه برخی منابع خبری در اخبار خود سعی میکردند که تروریسم را با مذاهب و گروههای قومی خاصی معرفی نمایند، «اظهار تأسف»نمودند )2002,timmuS NAESA ht 8 eht yb msirorreT no noitaralceD( .
بنابراین با بررسی تلاشهای صورت گرفته توسط آسهآن در زمینه مبارزه با تروریسم از زمان حادثه بالی به بعد،میتوان به این جمعبندی رسید که اگرچه تغییر موضعی در میان اعضای آسهآن در زمینه تلقی تروریسم از یک امر کاملا داخلی به یک امر منطقهای دیده میشود،اما دو عامل عمده مانع از آن شده است که تروریسم به عنوان تهدید و دغدغه مشترک همه اعضا تلقی شود."