خلاصه ماشینی:
"بر افزودهها و ملحقات نسخههای خطی مصور در کارگاههای عثمانی/ زرن تنیندی Ū(Zeren Tanindi) از این شمار،جز مقالهء«نظریه و عمل چهرهپردازی در سنت ایرانی»،که ارتباط چندانی با نسخههای خطی ندارد و مقولات مربوط به صورتگری در اسلام را بررسی میکند،در اینجا پنج مقالهای را که با موضوعات مورد نظر در نامهء بهارستان مناسبت تام دارند به تفصیل برمیرسیم: عصر محمدی مصور محمدی از نقاشان نوآور و نوپرداز سدهء دهم هجری است که به برکت سبکی خاص،که مبتنی بر واقعگرایی و استفاده از مردم عادی و صحنههای زندگی مردمان است،و نیز اجتناب از ریزهکاریهای درهم پیچیدهء نگارگری و رنگآمیزی، جایگاهی رفیع و کموبیش منحصربهفرد را در تحول و تکاملی نقاشی مینیاتور ایرانی یافته است.
اسلامی11 و خطایی و فرنگی و فصالی و ابروواق21و گره» این ابیات را نیز از نویدی شیرازی نقل میکند که دو سال پس از رسالهء قطب الدین در روضة الصفات سروده است: نقش به هفت اصل در او فصل و وصل همچو سپهر است در او هفت اصل رونق اسلامی اسلامیان کرده خطایی فرنگی عیان در جستجوی آثار بهزاد دیوید راکسبرگ،نویسندهء مقالهء«کمال الدین بهزاد و رقمنگاری در نقاشی ایرانی منش»، برخی فرضیههای نادرست یا متناقض را، که از اوایل سدهء بیستم مسیحی دربارهء آثار بهزاد رواج یافته،با دلایل و شواهد منطقی فاش و مردود میسازد،و بهویژه ثابت میکند که فرضیههایی از این دست با روند تحول مینیاتور ایرانی(به گفته خود او «ایرانی منش»)ناهمخوانی ذاتی دارد."