خلاصه ماشینی:
"در مرجع یک،اصول و ضوابط نه گانهء واژهگزینی به شرح زیر آمده است: اصل اول-در انتخاب معادل فارسی برای واژهها و اصطلاحات بیگانه،واژهء فارسی باید حتی الامکان به«زبان فارسی معیار امروز»یعنی زبان متداول میان تحصیلکردگان و اهل علم و ادب،و زبان سخنرانیها و نوشتهها نزدیک باشد.
تردیدی نیست که مرجع نهایی برای داوری در مورد خوش آهنگی یک واژه،گویشوران زبان فارسی هستند اما بررسی واژههای پیشنهادی نشان میدهد که مواردی از عدم توجه به این اصل،در آن فهرست وجود دارد.
به تاریخ برگزاری جلسهء دوم،که تیرماه 6731 است توجه،سپس به تاریخ انتشار مرجع یک نگاه کنید که خرداد 6731 است!چگونه ممکن است که فرهنگستان متنی چنین بنیادی را یک ماه پیش از آنکه«تصویب»شود منتشر کرده باشد؟ آیا این شتابزدگی از نوع دستپاچگیهای دانشآموزانی نیست که تکلیف درستی نوروزی خود را در یکی دو روز آخر و با سهلانگاری انجام میدهند؟و مشق خود را یک خط در میان مینویسند تا حجم آن بیشتر جلوه کند؟به گمان من راه یافتن 98 واژه به این فهرست 122 موردی،مصداق همان یک خط در میان نوشتن است!98 واژهای که فرهنگستان فعلی هیچ دخالتی در ساختن آنها نداشته و انتخاب آنها هم-بعضا-چندین دهه هست که توسط گویشوران زبان فارسی بهطور طبیعی انجام شده است:(سوژه/موضوع؛ سمبولیک/نمادین؛فولکلور/فرهنگ مردم؛کلاسه/رده،طبقه؛هارمونی/هماهنگی و...
E-Fiction,E-Literate,E-Text انتشار این 122 واژه نشان میدهد که درک و برداشت فرهنگستان ایران بر همان مبانی نظریای استوار است که شالودهء فرهنگستانهای اول و دوم را تشکیل میدادهاند؛و تا زمانی که متوجه نشویم که فرهنگستان اصولا جای ادبا نیست و در بر همین پاشنه خواهند چرخید."