خلاصه ماشینی:
"استادی که بسی دیوان شعر تازیان را از بر داشت و چون شمس در جستجوی مولانا بود، بالا جبار در گوشهء روستا به تعلیم طفلان دبستانی پرداخت و عدم دسترسی به منابع و مآخذ و کتابخانه برای او راهی جز پاسدرای (به تصویر صفحه مراجعه شود) یافتههای ایام تحصیل و نگهداری اندوختههای سابق باقی نگذاشت و با همهء این محرومیتها و ناسازگاریهای جانبی است که استاد احمد مهدوی دامغانی دربارهء ایشان میگوید: «مرحوم بدیع الزمانی از انرو که بهطور مرتب و درست و منطبق با سنت معهود،درس خوانده بود در کلیهء علوم اسلامی از فقه و تفسیر و حدیث و رجال و اصول فقه(در حدی که علما،ازبرادران سنی ما بدان معتنی هستند و بر آن ممارست میورزند)و کلام و فلسفه و عرفان وارد و متقن و در حدیث و خصوصا (غریب الحدیث)متبحر بود و در ادب عرب و مباحث آن عموما از صرف ونحو و معنی و بیان و عروض استاد مسلم و در لغت و نقد الشعر و معرفت غریب الآثار(از شعر و حدیث)بیهیچ مبالغه وحید عصر و فرید زمان و از ائمهء بلا منازع و بیهمتای آن بود و اینکه عرض میکنم؛از ائمهء بلا منازع و وحید عصر تصور نشود که مقصودم فقط در ایران است که او در سرتاسر عالم وسیع اسلام کمنظیر و شاید بیبدیل بود؛او از اقران ادبا و استادانی چون شیخ محمد امین شنقیطی و شیخ محمود شنقیطی و سید بن علی مرصفی و شیخ احمد محمد شاکر و عبد العزیز میمنی راجکومتی و شیح محمد رضا شبیبی و شیخ عبد القادر مغربی و حسن حسنی عبد الوهاب و عبد السلام هارون و ادیب نیشابوری بزرگ(یعنی مرحوم شیخ عبد الجواد ادیب متوفی در 4031 شمسی) رحمة الله علیهم اجمعین به شمار میرفت."