چکیده:
میتوان گفت از همان زمان غیبت کبری یکی از دغدغههای فقها این بوده که آیا در زمان غیبت امام معصوم(ع) میتوان (یا باید) حدود و مجازاتهای شرعی را اجرا کرد یا اینکه باید اجرای آنها را تعطیل کرد؟هر دو نظر در بین فقهای متقدم و متاخر طرفدارانی دارد و هر کدام از ایشان دلایل عقلی و نقلی بر اثبات نظر خویش ارائه کردهاند که به آنها خواهیم پرداخت.
خلاصه ماشینی:
مطالب در سه گفتار ارائه میشود: 1- موافقین و دلایل آنها 2- مخالفین و دلایل آنها 3- نظر قانونگذار در قوانین موجودگفتار اول: موافقین و دلایل آنهاجمالالدین حسن بن یوسف بن علی مطهر اسدی مشهور به علامه حلی (متوفای 726 ق) معتقد به جواز اقامه حدود در زمان غیبت توسط فقها میباشد و میفرماید اقرب این است که فقیه جامعالشرایط در صورت امن از ضرر، حق اقامه حدود را دارد و بر مردم واجب است آنها را مساعدت کنند زیرا تعطیل حدود منجر به ارتکاب محارم و انتشار مفاسد میگردد در حالی که ترک محارم مطلوب شارع است و با عباراتی همچون «هو اقرب عندی» یا «قوی عندی» نظر خود را بیان کرده است (قواعد الاحکام ص 119 – ارشاد الاذهان ج 1 ص 353 – تحریرالاحکام ج 1 ص 158 – تبصره المعلمین ص 90 – مختلفالشیعه ج 4 ص 462 اما ایشان در کتاب دیگرش به نام منتهی المطلب فی تحقیق المذهب میفرماید: «...
» - الدروس الشرعیه فی فقه الامامیه ج 2 ص 48)، جلالالدین مقداد بن عبدالله سیوری مشهور به فاضل مقداد متوفای 826 ق (تنقیح الرایع لمختصر الشرایع ج 1 ص 596 و 597)، جمالالدین احمدبن محمد اسدی معروف به ابن فهد حلی متوفای 841 ق (المهذب البارع فی شرح المختصرالنافع ج 2 ص 328)، زینالدین بن علی بن احمد عاملی معروف به شهید ثانی متوفای 966 ق (مسالک الافهام الی تنقیح شرایع الاسلام ج 3 ص 108 ان اقامه الحدود کلیدی: حدود شرعی، ولایت فقیه، حکومت اسلامی، غیبت امام(ع)، فقهای شیعه، اجرا یا تعطیل حدود ضرب من الحکم ...