چکیده:
هدف این مقاله، بررسی رابطه بین نرخ سود وام های بانکی و قیمت مسکن در ایران می باشد. در این راستا از چندین الگوی خودرگرسیونی برداری VAR استفاده شده است که شامل متغیرهای نرخ سود وام های بانکی و متغیرهای حجم پول در گردش (شامل نرخ رشد پایه پولی و نرخ رشد نقدینگی) و نرخ رشد تولید ناخالص داخلی سرانه به عنوان متغیرهای تعیین کننده طرف تقاضا و هزینه های خدمات ساختمانی و نیز ساخت مسکن جدید به عنوان متغیرهای تعیین کننده سمت عرضه می باشند. در این پژوهش با استفاده از داده های فصلی سال های 86-1370 شش مدل مختلف برآورد گردید، و نتایج مدل ها نشان داد که با کاهش نرخ سود وام های بانکی هزینه استقراض از سیستم بانکی کاهش یافته و در نتیجه، تقاضا برای مسکن توسط خانوارها افزایش می یابد و به عبارتی، سیاست کنترل نرخ های سود تسهیلات بانکی که یکی از شیوه های سرکوب مالی در یک اقتصاد، است، موجب انتقال منابع به بخش مسکن و فرار منابع از بخش بانکی خواهد شد.
The purpose of this paper is to examine the relationship between bank loan rate and housing prices in Iran. For this purpose، some VAR models have been applied، using the following variables: real loan rate، money supply (including the high powered money and the liquidity)، GDP، housing services index، and the number of licenses for new houses. The results show that a reduction in the loan interest rate will increase the demand for housing sector because of reduction in cost of borrowing from banking system in order to invest in this sector. In other word، the research findings have implied a negative relationship between bank loan interest rates and housing prices. The results have also revealed that financial repression in the form of bank loan rates control policy induces more investment in housing sector and results into resource depletion of banking system.