خلاصه ماشینی:
"آیا در ایران پسیکودرام به عنوان یک رشتهی مستقل تدریس میشود؟در سایر کشورها چطور؟ خیر،البته چند کتاب تحت همین عنوان موجود است اما مرکز خاصی برای آن در نظر گرفته نشده است در دیگر کشورها نیز این رشته کاملا فراگیر و کاملا جهانی است و انجمنهای بسیار عظیم جهانی و کنگرههای بزرگ و نشستهای سالانه کشوری و بین المللی و منطقهای در این قلمرو وجود دارد و متخصصان بسیار بزرگی را گرد خود جمع کرده و به خاطر قدرت تاثیرگذاری سایکودرام بر روی افراد،تعداد زیادی علاقهمند در این زمینه وجود دارند و به عنوان روش رواندرمانگری گروهی مفید و موثر به آن توجه میشود.
آیا کسانی که در گروه رواندرمانگری هستند با تئاتر آشنایی دارند یا خیر؟ میتوان گفت منهاییاور نیز بیماران هستند،در واقع گروهی تشکیل میشود که افراد آن دارای اختلال هستند،و از میان آنان فردی بهعنوان شخص اول پروتاگونیست (برونریز)در هر جلسه انتخاب میشود، در صورت نیاز منهاییاور به او در حل تعارضات و مشکلات زندگی کمک میکنند، و بدینطریق منهاییاور نیز تحت درمان قرار میگیرند پروتاگونیست مشکلات زندگی خود را برونریزی و بازی،(به اصطلاح TUA TCA ) میکند.
یک روان درمانگر در یک کشور متمدن یا قبیله دورافتاده دارای روش یکسان است اما در بررسی فرایند فرامنها و محتوای آنها،به تفاوتها پی میبرد اگرچه نمیتوان تاثیر فرهنگ بر کار سایکودراماتیست را صفر دانست،آنچه مشهود است و براساس تجربیات بنده هنوز نوجوانان و جوانان به دلیل ناآشنایی با این مقوله در اوایل جلسات با مشکلاتی مواجه هستند و به دلیل محافظه کاریهای شخصیتی که در جامعه پیدا کردهاند، برخلاف نقاط دیگر جهان به سختی میتوان در آنها راه یافت،اما پس از آنکه راه میافتند،و آثار مفید این عمل گروهی را حس میکنند، علاقهمند به شرکت در جلسات سایکودرام میشوند."