چکیده:
تجربه روشن ساخته است که بسیاری از تکنیک ها و روش های بومی در عرصه تولید، فرهنگ و اجتماع در جامعه محلی به دلیل سازگاری و تطابق با زیست بوم این جوامع، همان روش هایی هستند که امروزه معرف روش های رسیدن به توسعه پایدار می باشند. بومی سازی می تواند به کاهش پیامدهای آسیب شناختی جریان توسعه از طریق سازگاری با مفاهیم جدید توسعه و تقویت سرمایه اجتماعی، دموکراسی مشارکتی و توانمند سازی قشر ضعیف جامعه منجر شود. به عبارت دیگر اگر بومی سازی را انطباق الگوها و روش های بیرونی توسعه با شرایط درونی جامعه محلی و تقویت الگوها و روش های بومی متناسب با جریان توسعه بدانیم، می تواند به توانمند سازی جامعه محلی کمک نماید. این انگاره می تواند رویه غالب الگوهای مرسوم توسعه در جهت تمرکز، یکنواخت سازی و حذف تنوع و تکثر را تعدیل نماید و پیامدهای منفی آن را کاهش دهد. نظام های دانش بومی باید به مثابه جزئی از منابع ملی مورد توجه و ملاحظه قرار گیرند. دانش بومی یک عنصر کلیدی سرمایه و دارایی اصلی مردم محلی در تلاش برای بدست آوردن کنترل زندگی شان است. در این مقاله بومی سازی در عرصه توسعه روستایی به عنوان بخشی که بومی سازی معنا و مفهوم واقعی خود را پیدا می کند و به عنوان یک الگوی توسعه پایدار مورد توجه قرار گرفته است. در برخی از عرصه ها مانند توسعه روستایی و کشاورزی با توجه به سازگاری اکولوژیکی، فرهنگی و تاریخی آن با جامعه محلی، بومی سازی ارج و احترام نهادن به روش ها و تکنیک های بومی، روزآمد کردن این روش ها و ترکیب دانش بومی با دانش روز است. در این عرصه باید بومی سازی را به معنی بازگشت به خود، حفظ و احیاء روش های بومی و مقابله با از خود بیگانه شدن، بی هویتی و طرد همه روش ها و سنتهای بومی به صرف سنتی بودن دانست. بومی سازی مبتنی بر دانش بومی است که در فلسفه خود، مردم را بخشی از کره زمین و نه صاحب آن می داند و زمانی که هدف برنامه ریزی رسیدن به توسعه پایدار باشد این فلسفه کاربرد دارد. در این مقاله با ذکر نمونه هایی از تکنیک ها و روش های سنتی که با توسعه پایدار روستایی سازگاری زیادی دارند، نشان خواهیم داد که بومی سازی در این عرصه یعنی نگهداری و تقویت روش های بومی سازگار با شرایط جامعه و سرزمین، یا در عرصه کشاورزی احیاء روش های بومی که از بین رفته یا در شرف نابودی کامل می باشند به عنوان روشی برا ی رسیدن به توسعه پایدار.
خلاصه ماشینی:
"بومیسازی در عرصه توسعه روستایی و نقش دانش بومی در فرایند آن دکتر محمود جمعهپور* تاریخ دریافت:89/2/25 تاریخ پذیرش:89/7/25 چکیده {IBتجربه روشن ساخته است که بسیاری از تکنیکها و روشهای بومی در عرصه تولید،فرهنگ و اجتماع در جامعه محلی به دلیل سازگاری و تطابق با زیست بوم این جوامع،همان روشهایی هستند که امروزه معرف روشهای رسیدن به توسعه پایدار میباشند.
برای مثال این موضوع روشن شده است که تکنیکهای بهرهبرداری سنتی از منابع محدود آب در نواحی بیابانی و نیمهبیابانی مانند قنات یا روشهای بهره برداری جمعی مانند:بنه یا شیوه تولید کشاورزی سنتی به دلیل سازگاری با شرایط&%00118IBDG001G% اکولوژیک به شدت سکننده این نواحی،امروزه از مناسبترین روشهای توسعه پایدار این مناطق بهشمار میرود.
بنابراین&%00120IBDG001G% قناتها در مقایسه با شیوههای جدید بهرهبرداری از آبهای زیرزمینی با توجه به شرایط منطقه بدلایل مختلف از امتیازات بالاتری برخوردارند و به نظر میرسد که راه حفظ تعادل محیط زیست و توسعه پایدار و بومیسازی توسعه کشاورزی در بازگشت به دانش بومی بهرهبرداری از منابع از جمله قنات و توجه بیشتر به آنها باشد.
)01:0002,yremE( نتیجه اینکه در جریان گذار و تحول به منظور رسیدن به توسعه پایدار بویژه در عرصه توسعه روستایی و کشاورزی که زمینههای توسعه درون زا و متکی به خود در آنها فراهم است،بومیسازی را باید در بومیگرایی اولویت بخشی به روشهای تولید بومی و در مرحله بعد گزینش آگاهانه الگوهای غیربومی که سازگاری بیشتری با شرایط جامعه دارند،دانست."