چکیده:
دولت ها از دیرباز با فرازو فرودهایی به طرح های بزرگ و تاثیر آن در جامعه باور داشته اندو بدان تمسک جسته اند. دولت ایران نیز از این دست دولت هاست که چه پیش از انقلاب و چه پس از آن به نتیجه بخش بودن اقدام در قالب طرح های بزرگ معتقد بوده و بدان دست زده است .نئو- لیبرالیسم برای زمانی چنددولت ها را از چنین نگرشی بازداشت ؛اما بحران اقتصادی دهه آغازین قرن حاضر سبب تاکید بر اهمیت حضور دولت در صحنه سیاست های عمومی وطرح های کم و بیش بزرگ آن شده است . دولت جمهوری اسلامی ایران ، البته ، همواره دولتی طرح گرا بوده است و اکنون نیز طرح هایی بزرگ را در سرو در دست اقدام دارد که طرح هدفمندسازی یارانه ها از جمله آنهاست . کوشش ما در این مقاله بر این است که بر سامانی تاکید ورزیم که چشم اندازهای امکان - پذیری طرح های بزرگ دولتی را پررنگ ترمیسازد. در نگاه ما، باور به امکان تغییرآفرینی سیاست - های عمومی همراه با طرحی شفاف از توسعه یا پیشرفت و نیز برداشتی از دولت که بر فروتنیآن تاکید میورزدو همه این ها به علاوه سامان و سازمانی از امر سیاسی و سیاست گذاری که بر پارادایم حکمرانی استوار باشد، راه را بر امکان پذیری و کارآمدی طرح های بزرگ دولتی هموار خواهد ساخت .
From ancient times, governments have laid emphasis – albeit with varying degrees – on large-scale plans and their impact on society and have thus resorted to them. The Iranian government is of course no exception; both before and after the 1979 Revolution, the different administrations of the country maintained that employing large-scale plans was fruitful and applied them accordingly. Although neo-liberalism deterred governments from adopting such an approach for a period of time, the economic meltdown of the first decade of the new millennium prompted the active participation of governments in the domain of pubic policymaking and applying more or less large-scale plans. The Government of the Islamic Republic of Iran has of course consistently pursued an advocacy for plans and it is currently implementing certain large-scale plans, among them the one for adjusting subsidies.
خلاصه ماشینی:
نئو- لیبرالیسم برای زمانی چنددولت ها را از چنین نگرشی بازداشت ؛اما بحران اقتصادی دهه آغازین قرن حاضر سبب تاکید بر اهمیت حضور دولت در صحنه سیاست های عمومی وطرح های کم و بیش بزرگ آن شده است .
در نگاه ما، باور به امکان تغییرآفرینی سیاست - های عمومی همراه با طرحی شفاف از توسعه یا پیشرفت و نیز برداشتی از دولت که بر فروتنیآن تاکید میورزدو همه این ها به علاوه سامان و سازمانی از امر سیاسی و سیاست گذاری که بر پارادایم حکمرانی استوار باشد، راه را بر امکان پذیری و کارآمدی طرح های بزرگ دولتی هموار خواهد ساخت .
آمریکا از ١١ سپتامبر بدین سو علاوه بر این که در زمینه های نظامی و امنیتی دست به سیاست گذاری های مهم زده است ؛ در زمینه اقتصاد نیز به دلیل بحران اقتصادی حضور خود را در سیاست گذاری بسیار پررنگ کرده است و هم چنین با ادامه جانبداری یک جانبه از بخش کشاورزی و فولاد خود، "یوتوپیای اقتصاد جهانی که با قواعد لیبرالیسم تنظیم میشود" را به زیر سوال برده است .
تقویم ٢١ که به عنوان طرح اقدام کشورهای عضو سازمان ملل متحد در قرن بیست ویکم به وسیله ١٧٣ کشور از جمله ایران در همان سال اجلاس به تصویب رسیده است ، از این رو جالب توجه است که با دسته بندی زمینه های اقدام به گونه ای که برای هر کدام می توان شاخص های معین ارزیابی را در نظر گرفت ، راه را بر سیاست های عمومی مشخص گشوده است .