چکیده:
هدف اساسی نوشتار حاضر این است که نشان دهد؛ سفرهای زیارتی، ارتباطات میانفرهنگی اجتماعات شیعی را تقویت میکند. بررسی انجام شده بر تجارب ارتباطی یک نمونه تصادفی 598 نفره از زائرین خارجی از چهار ملیت عراقی، عربستانی، کویتی و بحرینی در مشهد نشان میدهد که؛ سفر زیارتی با دو ویژگی طول و تعداد سفر، تأثیر کاملا معنادار و مثبت بر ارتباطات میانفرهنگی (روابط اجتماعی و فرهنگی مهمان- میزبان) دارد. اگرچه، ناآشناییهای زبانی، مانعی برای ارتباط میان فرهنگی است، اما با کنترل آماری اثر مانع زبانی، تأثیر طول و تعداد سفر بر ارتباطات میانفرهنگی، همچنان معنادار و مثبت باقی میماند. یافته مذکور، اولا متضمن این معناست که زیارت بهعنوان یک مناسک مذهبی، فرصت ارتباطات غیرکلامی متعددی را بین مهمان و میزبان فراهم میآورد؛ که با وجود ناآشناییهای زبانی، ارتباطات میانفرهنگی را تقویت میکند و دوم اینکه؛ زیارت و سفرهای زیارتی این پتانسیل را دارد که علیرغم موانع زبانی و تفاوتهای فرهنگی زائرین، پیوندهای اجتماعی گوناگونی را در بین پیروان یک مذهب از ملیتهای مختلف ایجاد نماید.
خلاصه ماشینی:
"بررسی انجام شده بر تجارب ارتباطی یک نمونه تصادفی 598 نفره از زائرین خارجی از چهار ملیت عراقی، عربستانی، کویتی و بحرینی در مشهد نشان میدهد که؛ سفر زیارتی با دو ویژگی طول و تعداد سفر، تأثیر کاملا معنادار و مثبت بر ارتباطات میانفرهنگی (روابط اجتماعی و فرهنگی مهمان- میزبان) دارد.
چنانچه کیفیت سفر زیارتی را برحسب دو -Hammer -Wiseman& Koester خصوصیت "مدت و تعداد سفر"، و مانع ارتباطی را برحسب "مشکل مهارت کلامی یا زبانی" تعریف کنیم، در این صورت، فرضیه اساسی مقاله را میتوان به طور روشنتری مطابق با شرح ذیل صورتبندی نمود: "با افزایش طول و تعداد سفر زیارتی، روابط اجتماعی (معاشرت) و فرهنگی (آشنایی) زائر- مجاور بیشتر میشود و ناآشنایی زبانی، رابطه این دو مجموعه متغیر را تضعیف میکند.
هرچند، یافته مذکور تاحدی مؤید تأکیدات نظری و تجربی متعدد در این حوزه است که بر تأثیر ناآشنایی زبانی بر شکست ارتباطات میانفرهنگی تأکید دارد (ویدر و پارت (1990)؛ و پیکاری (2006)؛ ساپیرورف (1956)؛ به نقل از پلتوکورپی (2007)؛ رااو و هاشیموتو (1996)؛ روجر و مک گورن (2002))، لکن نتایج بدست آمده نشان میدهد که؛ سفر زیارتی علیرغم مشکلات زبانی زائرین از طریق ارتباطات غیرکلامی متعدد، به تقویت روابط میانفرهنگی منجر میشود.
از بین دو نوع رابطه مورد بررسی، سفر زیارتی تأثیر بیشتر و تعیین کنندهتری بر روابط فرهنگی یا آشنایی مهمان- میزبان دارد، که عنصر اصلی آن، دانستن و تبادل آگاهی است؛ به عبارت دیگر، سفر زیارتی، آگاهی و دانش میانفرهنگی را تقویت میکند و از این طریق تماس بینگروهی را تسهیل مینماید (گیلز و جانسون (1981)؛ گودی کانست (1986)؛ لاستینگ و کاستر (1996))."