چکیده:
هدف این مقاله، آسیبشناسی عوامل مزاحم تقویت وحدت این دو قشر از منظر دورن شخصیتی و عوامل بیرونی و تبیین راهکارهای سرعت دهنده این مقصود است.وحدت حوزه و دانشگاه از انتظارات به حق و بسیار اثرگذار نظام مقدس جمهوری اسلامی است که پس از انقلاب به اهتمام بزرگان هر دو قشر، از جایگاه ارزشمندی برخوردار شده است. اما هنوز تا رسیدن به وضع مطلوب، فاصله زیادی دارد. روش این مقاله از نوع پژوهشهای بنیادی است که به شیوه کتابخانهای و توصیف و تحلیل درونمتنی با استفاده از متون دینی و مشاهده و تجربه شخصی به بررسی مسئله پرداخته است. 1. تبیین و بازخوانی برخی امور که مانع رشد و تکامل قطعی وحدت بین دو قشر دانشگاه و حوزه میشود؛. ارائه برخی راه حلهای مناسب برای رفع آن. گسترش وحدت حوزه و دانشگاه در حد مطلوب، امری ضروری، ممکن و تحققپذیر است و با برداشتن موانع موجود به شیوه مطلوب، میتوان به توفیق بیشتری دست یافت.
The present study aims to develop the pathology of unity from external and internal point of views and to find accelerating solutions to promote unity.The unity of houzeh and University is considered as one of the most important ideals and aims of Islamic system and governments after revolution. Method: The method used in present research is assort of fundamental research and content analysis using religious texts، observation and personal experience. Results: The results of the research are as follow; one-to clarify and review some obstacles in promoting unity of university and howzeh two- giving solutions. Conclusion: It is necessary and practical to promote the unity of university and howzeh and remove obstacles.
خلاصه ماشینی:
"1 *الف)موانع درونی منظور از موانع درونی،آفتها و مشکلاتی است که کموبیش در درون فرد،محیط دانشگاه و حوزه یا محیط جامعه وجود دارد؛آسیبهای خودی که از درون فرد مسلمان یا جامعۀ اسلامی،همانند موریانه، وحدت این دو قشر را تهدید میکند یا مانع رسیدن آن به حد نهایی و مطلوب میشود.
*موانع اجتماعی برخی از موانعی که درون جامعۀ اسلامی و کشور ایران بهعنوان ام القرای اسلام،در راه وحدت مطلوب میان حوزه و دانشگاه مشاهده میشود،عبارتند از: عدم شناخت کافی:متأسفانه هنوز فعالیتهای علمی و حد و مرز آن در حوزه و دانشگاه برای برخی افراد این دو قشر ناشناخته است.
رهبر معظم انقلاب میفرمایند:«وقتی ما وحدت حوزه و دانشگاه را عنوان میکنیم،بدیهی است مقصود این نیست که این دو را در عالم واقعیت به یک چیز تبدیل کنیم؛زیرا اگرچه در گذشته،در حوزههای علمیه،همان دروسی خوانده میشد که امروز در دانشگاهها خوانده میشود،اما اگر فرض کنیم آن دروس حوزههای علمیه،همان پیشرفتی را که تا امروز کرده است،میکرد،باز امروز باید به مقتضای تخصص و تشعب،هر گروه کار و درس خودش را دنبال کند».
وجود علوم میان رشتهای،زمینۀ بسیار خوبی برای انجام پروژههای تحقیقاتی مشترک بین حوزه و دانشگاه است؛بهخصوص در شرایط کنونی،توصیه رهبر معظم انقلاب مبنی بر تدوین سرفصلها و منابع دروس علوم انسانی بر محور دین و نیازهای جامعه،زمینۀ بسیار خوبی را برای یک تعامل جدی فرهنگی فراهم آورده است.
*هشدارها تجربه نشان داده که برخی از عوامل آفتزای وحدت در جامعه وجود دارد که مورد تأیید علمای حوزه و دانشگاه نیست،ولی بههرحال بر طبل اختلاف این دو قشر میکوبد و فاصلهها را زیاد میکند."