چکیده:
چه ادله، قرائن و نشانه هایی در روایات وجود دارند که امامت اشخاص امامان شیعه علیهم السلام را به اثبات می رسانند؟ این مقاله برای پاسخ به این سؤال به جمع آوری و عرضه راه های اثبات امامت اعیان ائمه علیهم السلام در کتب حدیثی شیعه می پردازد. این راه ها در تقسیم بندی کلی در چهار بخش نص، علم غیب، اعجاز و نشانه ها قابل بیان هستند. اثبات امامت علی علیه السلام تخصیصا از قلمروی مقالۀ حاضر خارج است. چرا که روایات در خصوص ایشان علاوه بر راه های فوق در بحث های تفسیری و قرآنی تمرکز دارد. راه نص دارای تقسیمات نصوص کلی یا جزیی، خفی یا جلی، غیر توقیفی یا توقیفی، و عام یا خاص است. راه علم غیب و اعجاز در حد ظرفیت مقاله مواردی را گزارش خواهد کرد و راه نشانه ها به اماره هایی می پردازد که در نقش قرینه، و نه ادله، ظاهر می شوند.
خلاصه ماشینی:
"جابربن عبدالله انصاری نقل می کند که روزی نزد حضرت فاطمه علیها سلام رفته و لوحی محفوظ در دست وی دیده است که در آن نام تمامی اوصیاء رسول اکرم صلی الله علیه وآله و سلم که همگی از فرزندان وی بوده اند وجود داشته است، وی سال ها بعد مفاد این لوح را با لوح امام صادق علیه السلام مقابله می کند.
طبرسی، إعلام الوری، ص320، طوسی، اختیار معرفه الرجال(رجال کشی) ص477، 506تا 508؛ بیاضی، صراط المستقیم، 2/166؛ صدوق، عیون أخبار الرضا علیه السلام، 1/32؛ طوسی، الغیبه، ص40، 82؛ مفید، الإرشاد، 2/ 276، 298، 336، 349؛ اربلی، کشف الغمه، 2/351، 377، 414؛ خزاز قمی، کفایه الاثر، ص294.
صدوق، کتاب من لایحضره الفقیه، 4/ 418؛ همو، عیون أخبار الرضا علیه السلام، 1/20، 212؛ همو، معانی الأخبار، ص 102 و 168؛ طبرسی، الاحتجاج، 2/ 436 اربلی، کشف الغمه،2/290؛ ابن شهر آشوب، مناقب،1/ 253، صفار، بصائر الدرجات، ص440؛ طبری، دلائل الإمامه، ص 147؛ برقی، المحاسن،2/ 314 169 .
راوندی، الخرائج،1/ 349؛ مفید، الإرشاد،2/ 330؛ همو، الاختصاص، ص291و 493؛ اربلی، کشف الغمه، 2/412، 329 ؛ طبری، دلائل الإمامه، ص169؛ حمیری قمی، قرب الأسناد، ص 146، حلی، العدد القویه، ص 37؛ ابن شهر آشوب، مناقب،4/ 9؛ صدوق، معانی الأخبار، ص 101؛ همو، عیون أخبار الرضا علیه السلام، 2/ 228؛ طبرسی، إعلام الوری، ص332.
طبرسی، إعلام الوری، ص، 371، 209؛ صدوق، کمال الدین،2/ 445، 536؛ نیلی نجفی، منتخب الأنوار، ص 92؛ ابن شهر آشوب، مناقب،4/ 136؛ راوندی، الخرائج، 1/ 428؛ طوسی، الغیبه، ص 303؛ اربلی، کشف الغمه، 2/ 431؛ نوری، مستدرک الوسائل،3/ 304."