چکیده:
فضاهای عمومی شهری یکی از مهمترین گونههای فضاهای شهری محسوب میشود. فضاهای عمومی فضاهایی هستند که عموم شهروندان از هر قشر، سن، نژاد و صنفی بدون هیچ گونه محدودیتی حق استفاده از آن را دارا هستند. هدف از بررسی و مطالعه فضاهای عمومی شهری (نمونه موردی شهر تبریز) بطور کلی، میتوان ارزیابی وضعیت کمی فضاهای عمومی در سطح شهر تبریز، تجزیه و تحلیل پراکنش و نحوه استقرار فضاهای عمومی در شهر تبریز را بیان کرد. در پژوهش حاضر سعی بر آن شده است که کمیت این فضاها که شامل مساحت و سرانه کاربریهای عمومی در شهر تبریز و سطح توسعه یافتگی آنها بر اساس شاخصهای انتخاب شده، بررسی شود. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی- تحلیلی است. جامعه آماری پژوهش شهر تبریز است. و مناطق نه گانه شهری که تقسیم بندی آن بر اساس طرح جامع شهر تبریز است، انتخاب شده است. دوره زمانی پژوهش براساس اطلاعات سال 1385 بوده، دادههای کمی مورد نظر در تحقیق بر اساس اطلاعات آخرین طرح جامع جدید (1391) است. ارزیابی فضاهای عمومی شهر تبریز به وسیله 11 شاخص اصلی و 75 زیرشاخص آنها انجام شده است. تجزیه و تحلیل یافتههای پژوهش با استفاده از روش تاپسیس و نرم افزار SPSS و GIS انجام شده است. بر این اساس هر یک از مناطق نه گانه شهر تبریز از نظر شاخصهای مورد نظر رتبهبندی و سطحبندی شدهاند که نتایج در جداول و نقشهها ارائه شده است همچنین سطح و سرانه وضع موجود هر یک از کاربریهای عمومی با سرانه و سطح استاندارد مقایسه و در جداول مجزا محاسبه گردیده است.
خلاصه ماشینی:
"ارزیابی و تحلیل فضاهای عمومی شهری با استفاده از مدل تاپسیس (مطالعه موردی: شهر تبریز) محمدرضا پورمحمدی:روشن کوشانه: استاد جغرافیا و برنامهریزی شهری، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران کارشناس ارشد جغرافیا و برنامهریزی شهری، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران* دریافت: 25/7/1391 - پذیرش: 22/12/1391، صص 52-37 چکیده واژههای کلیدی: 1- مقدمه 1-1- طرح مسأله محیطهای شهری علاوه بر اسکان متمرکز جمعیت و فعالیتهای اقتصادی شکل دهنده روابط اجتماعی و فرهنگی بشر نیز هستند.
مطالعه و ارزیابی فضاهای عمومی شهر به عنوان یک ضرورت اساسی در برنامهریزیهای مدیریت و توسعه شهری مطرح است و حکایت از باز تولید این فضاها در تقویت وجه فرهنگی، اجتماعی و کالبدی شهر را دارد.
از آنجا که این فضاها مکانهای کانونی فعالیتهای عمومی و خصوصی تلقی میشوند بایستی توجه نمود که نه تنها از نظر کارکردی باید مناسب باشند بلکه لازم است که دارای ویژگیاختصاصی و متمایزی نیز نسبت به سایر فضاهای شهری باشند.
برای مثال پارکهای عمومی بعنوان ترکیب اصلی محلات پرتراکم، فضاهای قابل زندگی و لذت بخش در این محلات هستند که در عین ارائه تسهیلات شهری به عنوان مکانهایی جهت انجام ملاقاتهای محلهای، مراکز فعالیتهای تفریحی، نگهداری کودکان و نقاط گذران اوقات عمومی (نظیر صرف نهار) نیز عمل میکنند (Calthorpe,1993).
با توجه به جداول 2و3 در کاربری آموزش عمومی منطقه هفت به عنوان رتبه اول از نظر توسعه یافتگی و منطقه نه شهری به عنوان منطقه محروم با ضریب پراکندگی 18/1 دارای اختلاف توسعه یافتگی بسیار زیاد معرفی میگردد.
Principles and Practice of Urban Planning, International City Managers Association, Washington."