چکیده:
سیاستهای حمل و نقل نقش مهمی در وضعیت اقتصادی مناطق مختلف ایفا میکنند، در مناطقی که قابلیت دسترسی کمتری به سیستم حمل و نقل دارند، محرومیّت اقتصادی به نحو بارزی مشهود بوده و این محرومیّت نه تنها به عنوان فقر تعریف میشود، بلکه بخشی از موانع سیاسی و ساختاری در دستیابی به فرصتهای اقتصادی و معیشتی نیز محسوب میگردد. بنابراین وجود و عدم وجود قابلیّت دسترسی به سیستم حمل و نقل روستایی به عنوان یکی از شاخصهای توسعه پایدار روستایی میتواند اثرات مختلفی بر سطح درآمد و اشتغالرایی در این مناطق داشته باشد. در این پژوهش با هدف بررسی اثر محور ارتباطی سنندج- دیواندره بر ارتقای سطح درآمد و اشتغالزایی در روستاهای واقع در حاشیه این محور، بخشی از اطلاعات مورد نیاز از طریق روش اسنادی و کتابخانهای گردآوری شده و بخش دیگر به وسیله مطالعات میدانی و مراجعه به محدوده مورد مطالعه تهیّه گردیده است و بدین منظور اقدام به تهیه پرسشنامه و جمآوری اطلاعات از اهالی روستا و مسئولین این روستاها به صورت تصادفی و طبقهای گردیده است. به منظور تایید پایایی پرسشنامه ها نیز از آزمون آماری آلفای کرونباخ (CRONBACHS ALpha) استفاده شده و در نهایت با استفاده از آزمونهای آماری SPSS، تی تست مستقل ( independent - SamplesT-Test) و من ویتنی (Mann - Whitney)، دادههای جمعآوری شده مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج بیانگر آن است که بین ارتقای سطح درآمد و اشتغالزایی و فاصله از محور ارتباطی سنندج - دیواندره رابطه معکوسی برقرار است و از این لحاظ تفاوت معناداری بین وضعیت درآمد و اشتغال روستاهایی که در حاشیه این محور واقع شدهاند یا روستاهایی که در 10 کیلومتری این محور قرار گرفتهاند، وجود دارد.