چکیده:
برای سنجش میزان توسعه یافتگی نواحی مختلف یک کشور روش های گوناگونی وجود داردکه هریک معایب و محا سنی دارد. وجود آمار و راقام و شاخص های متعدد و پراکنده در موارد بسیاری زمینه سردر گمی و تردید در امر شناسایی نواحی میزان توسعه یافتگی آنها را فراهم می کند؛ از این رو ترکیب منطقی آنها برای تسهیل در امر تصمیم گیری لازم و ضروری می نمید. البته هرگونه ادغام باید براساس ضوابط علمی و رعایت نکات لازم انجام پذیرد که شاخص را به اندازه کافی گویا ومعنی دار سازد. هدف اصلی این پژوهش سنجش در جه توسعه یافتگی محلات سیزده گانه شهرداری منطقه ١٢ تهران بر اساس پاره ای از شاخص های توسعه به منظور دستیابی و علل نابرابری های مناطق شهری همراه با ارائه راهکارهایی برای کاهش عدم توسعه یافتگی محلات می باشد.برنامه عمران سازمان ملل متحد، الگویی برای درجه بندی نواحی از لحاظ توسعه یافتگی (کالبدی - انسانی )، به کاربرده است که هم جدیدترین الگوی رسمی به کارگرفته در سطح جهانی بوده وهم اینکه قابلیت گسترش و جایگزینی آنها در فضا های مورد برنامه ریزی با مقیاس های مختلف و متنوع قابل اجراست که به نام الگو موریس معروف است . روش تحقیق توصیفی - تحلیلی با استفاده از روش توسعه یافتگی موریس و سنجش از راه دور(GIS) که در آن از سه شاخص های اصلی اقتصادی ، اجتماعی و فرهنگی و شصت مولفه استفاده شده است
خلاصه ماشینی:
برنامه عمران سازمان ملل متحد، الگويي براي درجه بندي نواحي از لحاظ توسعه يافتگي (کالبدي - انساني )، به کاربرده است که هم جديدترين الگوي رسمي به کارگرفته در سطح جهاني بوده وهم اينکه قابليت گسترش و جايگزيني آنها در فضا هاي مورد برنامه ريزي با مقياس هاي مختلف و متنوع قابل اجراست که به نام الگو موريس معروف است .
کلان شهر تهران داراي ٢٢ منطقه مي باشد که هريک با توجه به موقعيت جغرافيايي و شرايط اقتصادي و اجتماعي به لحاظ توسعه يافتگي متفاوت مي باشند.
اين تحقيق از جمله مطالعات آمايش سرزمين مي باشد که به تحليل فضايي محلات نابهنجار با تأکيد بر اکولوژي انساني در کلان شهر تهران تاکيد دارد و با استفاده از روش موريس به بررسي درجه توسعه يافتگي محلات شهر تهران و بويژه منطقه ١٢ شهرداري تهران مي پردازد.
محقق در اين تحقيق ضمن بررسي تأثيرات محيط جغرافيايي برروي رفتار انساني با در نظر گرفتن ابعاد اجتماعي و تأثير آن بر محيط اطراف پرداخته و با در نظر گرفتن شاخص هاي اقتصادي ، اجتماعي و فرهنگي محلات سيزده گانه منطقه ١٢ را به لحاظ توسعه يافتگي با يکديگر مقايسه نموده و به تحليل آن پرداخته است که نشان دهنده ي تأثير انسان بر روي محيط و تأثير پذيري از آن مي باشد.
در اين ميان تحليل فضايي محلات با رويکرد اکولوژي انساني به صورت راهکاري مؤثر براي کنترل و پيشگيري از آسيب هاي اجتماعي شهري است .