چکیده:
این پژوهش با هدف بررسی تاثیر بکارگیری مدیریت اسلامی در پیشرفت و موفقیت سازمانهای دولتی وخصوصی انجام شده است؛ روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و از جهت هدف،کاربردی است، که با استناد به آیات و روایات معصومین علیهم السلام بر آن است تا ابعادی از معناشناسی واژه مدیریت، مدیریت در اسلام، و صلاحیتهای مدیران، آثار مدیریت اسلامی را مورد بررسی قرار دهد. بهمنظور جمعآوری دادههای مورد نظر، از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شده است. جامعه آماری شامل 4 نوع اداره دولتی (جهاد کشاورزی، منابع طبیعی، امور بازرگانی، شرکت نفت) و2مورد سازمان خصوصی (بخش خصوصی اداره گاز-بخش خصوصی بیمارستان امام(ره)) استفاده شده است. پایایی این پرسشنامه با استفاده از آلفای کرونباخ مورد سنجش قرار گرفت که88/0است، یافتهها نشان میدهد که بین بکارگیری مدیریت از نوع اسلامی و پیشرفت سازمانها رابطه وجود داشته و موجب پیشرفت و تعالی کارکنان شده، و زمینهای برای رشد و تعالی مدیران و سازمان فراهم کرده تا در پیشرفت، ارتقا و پایداری فرهنگی-اجتماعی کشور اثرگذار باشد.
خلاصه ماشینی:
مطالعه کاربرد سبک مدیریت اسلامی بر اداره، سازمانهای دولتی و خصوصی رحمان مولودپورنیا تاریخ دریافت: 20/02/98 تاریخ پذیرش: 31/03/99 کد مقاله: 27952 چکـیده این پژوهش با هدف بررسی تاثیر بکارگیری مدیریت اسلامی در پیشرفت و موفقیت سازمانهای دولتی وخصوصی انجام شده است؛ روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و از جهت هدف،کاربردی است، که با استناد به آیات و روایات معصومین علیهم السلام بر آن است تا ابعادی از معناشناسی واژه مدیریت، مدیریت در اسلام، و صلاحیتهای مدیران، آثار مدیریت اسلامی را مورد بررسی قرار دهد.
پایایی این پرسشنامه با استفاده از آلفای کرونباخ مورد سنجش قرار گرفت که88/0است، یافتهها نشان میدهد که بین بکارگیری مدیریت از نوع اسلامی و پیشرفت سازمانها رابطه وجود داشته و موجب پیشرفت و تعالی کارکنان شده، و زمینهای برای رشد و تعالی مدیران و سازمان فراهم کرده تا در پیشرفت، ارتقا و پایداری فرهنگی-اجتماعی کشور اثرگذار باشد.
از آثار مدیریت اسلامی می توان برنامه ریزی را نام برد زیرا در منابع اسلامی همواره بر، برنامه ریزی تأکید داشته اند، در حدیث معروفی این نکته بسیار پر ارزش که از مهمترین اصول مدیریّت است از پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله وسلم) نقل شده که فرمود:«مَنْ أَمَّ قَوْماً وَفیهِمْ مَنْ هُوَ أَعْلَمُ مِنْهُ لَمْ یَزَلْ أَمْرُهُمْ إِلَی السَّفالِ إلی یَوْمِ القِیامَهِ; کسی که بر جماعتی امامت کند و رهبری آنها را بر عهده گیرد در حالی که در میان آنها فردی از او آگاهتر وجود دارد، پیوسته کار آن گروه رو به سقو ط می رود!» [عاملی، 1409، ج 5، ص 415].